Beste lezer,

Ik breng U – met permissie – eventjes in een onbehaaglijke situatie :

Stelt U zich even voor dat Uw lijf gemeengoed is geworden. Overal waar U komt mogen mensen jou aaien, betasten, je hoofd vastnemen om je vervolgens recht in de ogen te kijken,  in je vingers en tenen knijpen om je ondertussen belachelijke woordjes toe te kirren.

Verzet in deze, of zelf maar enige nukkige weerstand wordt al gauw als ‘onwillig’ bestempeld. Een tekort aan een will to please.. De geur van al die betasters blijft vervolgens op jouw vel en haren achter. Je ruikt algauw niet meer als jezelf maar naar een geur-mix uit een andere wereld.

Vroeger overkwam me – bij zo’n gelegenheid – nogal eens een paniekmoment. Het gevoel mijn lijf kwijt te raken. Verward ook.. Aaien is wel fijn natuurlijk en sommige handen zijn ook lief en stevig maar toch.. Een keuze lijk ik niet te hebben. Ik onderga het, nu eens genietend, dan weer lusteloos, zonder het gebruikelijk genoegen ; een andere keer walgend. Maar altijd berustend.

Na een tijdje vond ik mezelf verwerpelijk, een regelrechte Gigolo.

En dan heb je Titus. Titus had reeds van kleine puppy af, duidelijke spelregels opgesteld voor zijn lijf:

• Je blijft met de fikken van zijn kop ( dat maakt hij ook erg duidelijk )
• Niet iedereen mag hem aanraken, daar is hij zeer precies in.
• Heeft hij teveel gepruts gehad aan zijn lijf, dan trekt hij zich terug in één of andere bench
• Ruikt zijn lijf teveel naar anderen, dan neemt hij een stinkend modderbad met daarna een scrubbing. Na afloop is hij weer helemaal zichzelf.

Wanneer ik mijn grote lijf weer maar eens aanbied aan de mensen zie ik hem vol verbazing en weerzin loeren, van opzij. Zijn zwijgen is alvast een stille aanklacht. Een verwijt. Dit zwijgen maakt misselijk.

Het is een dreunende stilte die het begin lijkt van een uiteindelijke tweespalt die alles, onze zottigheid, onze onschuld in bezit zal gaan nemen.

Maar dan valt de avond. Alles wat iedereen weet, is weg, alles wat wie dan ook dacht, is weg alsook de waarheid en de leugens. Alle schuld en onschuld. Weg. In het donker van de avond voel ik hoe Titus in mijn mand schuifelt en dicht tegen mijn warme vacht aan kruipt.

Zucht

Uw zachte

Nexus

Lieve lezer,

De afnemende hitte en de eerste regen heeft hier een zucht van verlichting/verluchting teweeg gebracht. De families ganzen die hier op en aan vliegen beginnen langdurende samenkomsten te organiseren op de weides. Een goede verstaander weet wat dat betekent : De Herfst lonkt en daarmee ook de melancholie van deze nazomertijd. In een dergelijke melancholische stemming is het niet altijd makkelijk de rust en moed erin te houden als hier afgelopen week een duo mens-hond toekomt dat alles op stelten lijkt te zetten :

1. De mens : Groot en erg omvangrijk. Een haardos met vreemde kleuren en geuren.. Lonkend en loerend met een zeer donkere blik. Non stop babbelend, luid, eisend, grijpend, kwebbelend maar vooral loerend.. Vanuit de ooghoeken die afhangen als bij een bloedhond. Als mijn blik de loerende ogen kruist, gaat een rilling door mijn ganse lijf. Dit is niet goed. Dit voelt erg fout, bedreigend bijna.
2. De hond : donkere, kleine opdonder, officieel chiwawa, alhoewel.. . Loerend ook. Zwaar hijgend, log, traag en omvangrijk. Een buik die bijna de grond raakt. Maar vooral met ogen die eruit en er weer in kunnen.. Het meisje toont het voor. Ze fokt het beestje wat op en van zodra het dingetje stress krijgt, floept 1 oog eruit. Het meisje giert het uit. De hond kijkt panisch uit zijn resterende vastzittende oog.

Beste Lezer,

Afgelopen week deed zich hier, laat op de avond een incident voor dat me – weerom- opzadelde met een groot medelijden met mijn mens. Het mens beest gedraagt zich sowieso in regel al als een stuntelig wezen in het donker niet in het minst omwille van zijn gebrekkige zintuigen maar zoals gezegd, was deze aftandse uitrusting afgelopen week niet alleen pijnlijk maar ook ronduit belachelijk.

Beste Lezer,

Ik schrijf U deze week vanuit een toestand van onrust en stress. Gisterenochtend leek alles nog normaal al voelde ik dat er wel wat op til was maar in de namiddag ging het mis. Blijkbaar was ik niet op de hoogte van een nog openstaande vacature bij Patrasche voor de positie van ratten- en muizenvanger. ( voor alle duidelijkheid : bij Patrasche hebben alle dieren een job en een daarbij horende duidelijke taakomschrijving). Mijn compagnon Titus en ik dachten – naast onze reguliere job – voldoende initiatief aan de dag gelegd te hebben om de overtollige knaagdieren ( die overlast bezorgen ) te liquideren maar neen.!  Om één of andere duistere reden werd hier gisteren een kat geïntroduceerd. Een ontiegelijk klein irritant plassend en likkend wezen, zeker niet oud genoeg om te solliciteren voor de vacature maar soft genoeg om alle harten te doen smelten. Wat een toestanden.

Een kind komt toe.. Een meisje. Ze loopt alle mensen voorbij en stevent recht op me af. Ik span mijn spieren en mijn ziel want ik voel dat dit stormachtig gaat worden. Het meisje grijpt me vast, in een stevige maar hopeloze omknelling. Ze begraaft haar gezicht in mijn vacht. Ze ademt diep en vochtig. Onmiddellijk doet ze me denken aan het ram-lam, dat hier een tijdje geleden werd verstoten door een schaap dat mij wel bekend is maar dat we hier verder niet bij naam zullen noemen. Fout moederschap laat zich niet verspreiden, toch niet bij Patrasche.

Lieve lezers,

Met de zomer en de vakantie laat de mens zichzelf – en soms ook ons – uit. Een vreemd fenomeen voor ons dieren. De mens springt uit de band en laat de teugels eindelijk vrij. De vraag is alleen.. wie zijn teugels.. Het beest in de mens komt piepen.. Soms vind ik dat spannend, soms fijn maar vaak ook eng. Vreemd dat beest in de mens. Je zou er bang van worden. Wat gaat dat beest allemaal uitsteken ?

Lieve lezers,

Eindelijk is het dan zo ver en kan ik mijn verzuchtingen en bedenkingen, als 4 voeter, de wereld in sturen naar de 2 voeters. Het is niet alle honden gegeven om dit te mogen doen en ik voel me dan ook meer dan vereerd gelezen te zullen worden.

Ongetwijfeld zullen jullie me op een andere manier leren kennen omdat ik op dit platform een ongezouten mening zal geven, als ambassadeur van meerdere 4 voeters maar ook als woordvoerder van alle mensen wiens pad wat doodgelopen is in het leven.

“Af en toe is het dan zo ver. Na een boeiend en intensief traject, neemt een jongere afscheid om vanuit de veilige muren van Patrasche de wijde wereld in te trekken. En bij een afscheid hoort natuurlijk een briefje en mooie wensen…”

Hier schreef ik een brief aan een jongere.Brief Storytailing_03