Relaxerende lezer,
Nu er eventjes geen jongmensen aanwezig zijn, kukelen we hier met zijn allen vrolijk in de echte ongeëvenaarde dierentijd. En in deze modus neem ik U graag mee in dit vacuüm waar tijd en ruimte verdwijnen:
Titus heeft aangepapt met een egel. Na samen vele uren te hebben doorgebracht zij aan zij, lijkt hij immens gehecht te zijn geworden aan het beestje. Als achtergrondinformatie dient hier vermeld dat Titus ooit door de jongmensen voor het tribunaal onder de kastanjeboom is gebracht voor het lastig vallen van jonge egels. Het geval resulteerde in een leerstraf, uitgesproken door een jongere die het nuanceren van de advocaat (een andere jongere) gezwind naast zich neerlegde toen hij deze sanctie uitsprak. Titus denkt dus wel twee keer na alvorens nog een egel lastig te vallen. Maar naast elkaar liggen kan nog wel, lonkend vanuit de ooghoeken en bij de geringste beweging rustig mee schuifelen. Men kan bij deze zomeractiviteit aan allerlei dingen denken. Niet dat het vaak gedaan wordt, want denken leidt licht tot doezelen en dat is ongeschikt als nevenactiviteit, want ongemerkt verzuimt men dan even de opmerkzaamheid waarna een lichte opschudding in de kop omdat het nu zaak is om na te gaan waar het nu eigenlijk over ging: dat denken. Het is daarom toch een bezigheid die enige aandacht vergt. Al is het natuurlijk helemaal niet erg als men eens helemaal wegsuft, zeker niet vanuit het oogpunt van de egel. In ieder geval is het snellere tempo van de werkweken helemaal verdwenen en zijn alle overpeinzingen eerder futiel en nutteloos.
Ook de kat Remus lijkt in deze stille periode vol goed vertrouwen weg te zakken in het ongeëvenaard verrukkelijk doezelen. Bij hem is het bijna een zorgeloos slapen. Eigenlijk is dat nog prettiger dan maffen want wie slaapt, merkt niet hoe fijn dat is terwijl een kat, die urenlang tegen de slaap aan suft, nog juist merkt hoe onbeschrijfelijk heerlijk bijna slapen is en hoe bijzonder veel zaliger helemaal slapen wel moet zijn als je dat zou kunnen merken. En als vanzelf wordt men dan door en door gepakt door de idee van de uitmuntende inrichting van het leven, die bijna toestaat te merken hoe volmaakt slapen is, als men op een haar na slaapt.
Dat ene haar, daar balanceert zo’n kat dan op, met een wonderbaarlijk balanceervermogen, een gave die dwingt tot grote dankbaarheid.
Ikzelf voel me vanwege een opgelegd dieet wat licht in de kop. Dat leidt regelmatig tot een aangenaam verschijnsel dat we van de schapen hebben afgekeken: het drijven. Als ik het groen van het gebladerte inkijk en de blik langzaam laat verschuiven over de in de wind buigende bladeren, dan is het of ik, met alles rondom mij, begin te drijven. Mensen weten, denk ik niets van dit soort drijven en de hele ervaring zal hen hoogstwaarschijnlijk onbekend zijn, maar toch voel ik hoe ik, in deze zomerse rust door een vreemde kracht wordt geheven en wit en dromerig langzaam begin te drijven, licht dromend van een reis met al mijn metgezellen en een toevallige passant, naar een oord waar niks anders meer moet dan drijven. Zeker niet met een bepaalde plaats van bestemming voor ogen, maar niettemin los van de grond.
In de hoop dat deze zomer u ook een dergelijke ervaring mag bezorgen.
Uw zomerse zorgeloze
Nexus
