Beste lezer,
Het is nu officieel. Mijn mens lijdt duidelijk aan een voorjaarsdepressie, getuige haar voortdurende geïrriteerde tegenwerpingen bij alle grote en kleine conflicten die hier ontstaan tussen de honden.
Maar afgezien van enkele kleine fysieke kwetsuurtjes, een licht assortiment kneuzingen, een brochetje builen, ontspring ik liever de dans van een ernstig conflict en beschik ik in deze over capaciteiten die – althans door de mens – blijkbaar slecht onder woorden te brengen zijn.
Zoals andere honden een vetlaag kweken, cultiveer ik de kunst van het superviseren. En zoals iedereen weet, is mijn recht op conflict behoorlijk ongeschonden, want nauwelijks gebruikt.
Maar afgelopen week, toen Rasmus me in een sprint frontaal omver stootte, verloor ik mijn geduld en vloog ik zwaar op hem aan. Even schurkten we op de grond tegen elkaar aan, toen sloeg ik de kleine overkop, en als een dolgeworden beest stootte ik hem nog enkele keren omver tot mijn mens ons uit elkaar haalde voor de herrie – volgens haar – helemaal uit de hand zou lopen.
Het mocht weer eens niet en ons zinvol gevecht werd tot een fait divers gereduceerd.
En dus nog maar eens een onverwoestbare streep door de andere zo leuke barbaarse praktijken. Onbegrijpbaar want zoals elke beestige hond weet, is de mens ook een notoire ruziemakende, gierige, afgunstige, laffe, ijdele verklikker, een hielen en kontlikker, integraal ongeschikt voor een voorbeeldig gedragspatroon waar wij honden ons zouden moeten aan spiegelen. En wij zouden vol gebreken en conflict zitten??
Toemaar! Tere materie, een conflict voor de mens
Maar ondertussen zitten we wel total loss in elkaar gesleuteld door de mens die ons naar zijn zieke fantasie geboetseerd heeft!