Beste lezer,
Zou men het schaap Jane vragen van wie de grond is waarop ze graast, ze zou – mocht ze al de kans krijgen om te antwoorden – onmiddellijk reageren met ‘van wie er op een deftige manier mee bezig is’. Wie deftig bezig is met zijn landje kan nauwelijks nog bezwaren hebben die verbonden zijn aan het bestaan.
Bij mensen lijkt het er anders aan toe te gaan. Een land lapje komt niet noodzakelijk toe aan wie er deftig gebruik van maakt. Mensen zijn vaak knorrig en verongelijkt tegenover het lapje. Het is net of ze zich benadeeld voelen en ze helemaal niet de plaats ingenomen hebben die hen toekomt.
Er zijn planten en bomen genoeg, aan de zon mankeert niks en de wind gaat niet ruw tekeer en toch hebben ze iets in hun gemenelijk voorkomen dat te denken geeft. Ze snellen over het landje, steeds op weg naar iets dringends, dat ze op het oog hebben en laten dan alles weer achter zich, alsof het land stinkt. En verder hollen ze en laten iets dringends voor wat het is en hup, ze zijn alweer op weg – over het landje – naar iets anders waar ze mogelijks weer even ongedurig toeven, wee van de onrust.
De grond onder onze poten is ons eigenste maatje, alsof het ons eigen vlees en bloed was. Voor de mens lijkt het enkel datgene onder dat zich onder de voeten beweegt.
De aarde ligt daar wel en de hemel staat er inderdaad boven, maar geen van tweeën voldoen ze om de mens te laten stilstaan. Wat er dan wel voor nodig is, weet ik niet; maar dit niet.
In de natuur lijkt de mens verkeerd te zijn binnen gegaan zonder te zien hoe ze dat kunnen herstellen, of hoe ze daarna wel goed terecht kunnen komen. Ik denk dat dat hun ellende is.
Jane, het schaap, houdt haar mening over de aarde verder voor zichzelf. We weten inmiddels wel hoe schapen in het leven staan.
En dus, zien we overal een wanhopige opeenstapeling van mensjes op lapjes grond zonder een echte uitgang naar meer ruimte. Ze zwermen om elkaar heen en kijken in elkanders blik. Wie een lapje heeft afgezet, loert zelfgenoegzaam de wereld in. Een zelfgenoegzaam lapje in bezit lijkt wel één en ander met een mens te doen.
Een loerende irritatie zien de bezitters dan bij elkaar, maar misschien volgt op een dag het verlossende: nu vooruit dan maar, jullie mogen gaan, terug naar de weidsheid en de open vlakten. En dan zouden ze uitzwermen.
Sommigen zouden daar nog wilder gaan van hossen, enthousiast wiekend met hun armen om te seinen dat ze niet over het hoofd willen gezien worden door de wilde dieren. Rusteloos dan toch nog steeds en met steeds vochtig geworden ogen. Eventjes mogen uitwaaien en de benen en armen strekken…
Ik voel me triest voor deze mens.
Volgens Jane , het schaap -, is het zaak dat mensen vaak helemaal niet ‘weg zijn in het wijdste’, met het scherm-tokkelbakje in de hand, het voor de zoveelste keer hebben geprobeerd om uit te ademen en rust te vinden en het voor de zoveelste keer te hebben opgegeven tot ze, een beetje later, met een ongedachte hoeveelheid, weer bij elkaar zijn en denken dat de ellende van zovelen, bij elkaar opgeteld wel tot een unieke uitkomst moet leiden.
Wij honden voelen bij de mensen de nostalgische hoop te ontsnappen aan de overwegingen die hiermee gepaard gaan.
In deze hoop is er iets dat mensen hier zoeken en is er een verstandhouding met Jane het schaap, met Ali, de dekram en met ons, die het allang hebben gehoord.
Uw overpeinzende
Nexus
