Beste lezer,
Leeg is de wereld, op de niet zo zuinige stukjes geurloze stress na omdat het leven nu eenmaal niet om te lachen is.
Steeds meer jong mensen komen in deze modus in ons gezamenlijk territorium. Versteend en leeg is dan het verlangen om te ervaren, nadat de wereld hierbuiten hen blijkbaar heeft misbegrepen, overbevraagd of overprikkeld.
En toch ontwaakt in deze steen iets … En wel verlangen om te vallen. Maar als zo’n jongen dan – bij wijze van spreken op de grond ligt, wil de steen nog verder vallen. Dat kan niet, behalve natuurlijk als de grond zich opent en zo’n jongere in de grond wil verdwijnen. Zo’n jongen hoeft je niks meer te vertellen.
Wanneer ik zo’n steen voel, en de blik in mijn mens’ ogen zie, weet ik dat dit een waarschuwing is. De beklemming die zich om het hart heeft gelegd, moet nu op een vreemde manier eerst gekoesterd worden en aan dit verlangen moet ik dan uitzonderlijk voldoen.
Het verstenen moet stilaan rustiger worden en lichter. Samen moeten we ademen om tot onszelf te komen. Stilaan komt het gevoel terug en met het nieuwe ademen snuiven we ook weer de geuren uit de omgeving op, want voor beest en mens geldt: wie strest, ontwaart geen geuren van mos, de grond of het vele rottende hout door wekenlange regen. Een zaak van levensgeur zeg maar.
Ruiken dus, om niet langer te verstenen. De gevoelige afzondering en het verlangen te vallen om in de grond te verdwijnen begint nu stilaan te doven daar wij honden de roedelkoestering zeer ernstig nemen en zo’n jongen is nu eenmaal deel van onze roedel. Wie nu valt, valt op de geur van mos.
Een kwestie van levensduurte, zegt Titus die af en toe een zinnige opmerking begint te geven. En hiermee is de vergruizing en het verval van het gesteente ingezet.
Mijn mens herbekijkt de voorwaarden voor waarde met zo’n jongmens en langzaam kan de gemakkelijke afzondering voorzichtig worden verlaten.
Uw snuivende
Nexus
