Beste lezer,
Deze ochtend werd ik wakker met een rottig gevoel na een zeer naargeestige droom. In die droom was ik even groot als alle mensjes en dieren bij Patrasche en allemaal samen speelden we als kleine poppetjes aan de oever van de grote beek waar Titus met graagte modderbaden neemt.
Plots verschenen grote figuren, mensen, met gigantische laarzen. Iedereen kon voelen dat hier onheil in de lucht hing. Het ene menswezen droeg een grote bijzonder scherp gevormde laarsschoen met een hele dikke zool waar één van de schaapjes bijna onder terecht kwam. Het beestje kwam er met de schrik vanaf.
Het bezoek begon met enige fatsoen, beleefd bijna zoals de hyena aan de andere kant van het kadaver alvorens alle fatsoen te verliezen. De laars wezens verwachtten eerbetoon, en als dit ondermaats bevonden werd gingen ze over naar mokken om daarna luid en aanstellerig te zitten praten en ze leken ons dieren en mensjes als speelgoedjes voor hun vertier te willen gebruiken. Dobbelen om wie ze eerst zouden gaan gooien naar elkaar en stilaan steeds meer verveeld omdat we niet wilden mee spelen. Dit was geen leuk spel met spelregels die eenzijdig waren opgesteld. Misselijkmakend.
Plots nam één van hen, met zo weinig mogelijk bewegingen, een grote steen die onder het gras uitstak. Hij wrikte hem eruit. De steen bleek nog groter te zijn dan hij had gedacht. De man stapt nu met laars en al het water in waar de mini Titus, zoals gewoonlijk cirkels aan het zwemmen was in het kroos. De man bewoog zijn rechterhand met de steen in de richting van Titus’ kop om hem met één slag te raken. Maar juist voordat de steen, precies op de plaats waar Titus dreef, neerkwam, rukte deze zijn kop weg en dreef rustig naar de overkant waar hij zich behagelijk tegen de kant aanvlijde.
Nu deed de man iets heel vervelends. Hij steunde met zijn vrije hand op de oever en stond nu als een bruggetje over de beek. Hij pakte de steen opnieuw, wachtte het juiste moment af en toen Titus terug het water ingleed sloeg hij toe. Nu weet iedereen hoe vindingrijk Titus is in dergelijke situaties en dus kwam de steen met volle kracht terecht op de eigen hand waar hij op leunde, die er onmiddellijk slecht aan toe was, net als de man zelf.
De kleine mensjes en dieren gebruikten de man die, om de pijn te verzachten, zijn hand in het verkoelende water hield, als brugje en samen liepen ze de oever op.
Het plezier in vernietigen is een sterke aandrift die in kringen van agressors aanstekelijk lijkt te werken. Niets natuurlijks en al zeker niks dierlijks aan deze verachtelijke menselijke eigenschap.
Maar hoe dan ook. Deze menselijk hyena zat en sloeg er altijd en overal naast. Een pijnlijk patroon als het kadaver niet dood en zelfs geen prooi blijkt te zijn.
Gelukkig werd ik weer wakker en zie ik Titus nu weer zijn rondjes zwemmen. Het kereltje is zich, zoals steeds, van niks bewust.
Uw ongehavende
Nexus
