Beste lezer,
Hij had het kleine eiland van samenhoren tussen de honden onbewust de rug toegekeerd en waarschijnlijk was hij er nooit echt geweest, de kleine, drukke hond Toby.
Er was geen beest zo fladderend, druk en luid als hij. Zijn kop en lijf waaiden mee met elke geur, elk geluid of zelfs elk zuchtje wind dat hem passeerde. Iedereen probeerde zo ver mogelijk uit zijn wervelwinderigheid te blijven. Ikzelf probeerde hem tot rust aan te manen maar hij was te ver heen en leek in het centrum van zijn eigen windhoos te verkeren.
De honden en jong mensen werden er nerveus en erg prikkelbaar van.
Een meisje dat evenzeer gebukt ging onder een gelijkaardige overrompeling van prikkels en het gedreun van de wereld zo stil en wezenloos mogelijk probeerde te ondergaan, begon zich bij het fenomeen Toby nog kleiner, stiller en onzichtbaarder te maken.
Als de storm raast draai je je in een bolletje. Het zwijgen van het meisje was dan ook stilaan versteend geraakt, van verbittering maar ook van vermoeidheid. Wij honden begrijpen dat.
Toby werd dan ook al snel in een holletje ondergebracht om tot rust te komen, een bench, helemaal bedekt met dikke dekentjes zodat Toby vanuit zijn hol naar de wereld kon gluren.
Want zo’n onrustige prikkelwindhoos, lijkt dan misschien wel op een feestje, maar het is – wat mij betreft – niet feestelijk maar irritant om met de wind mee te gaan als die bijtend is, maar het is wel bevredigend om hem na te kijken, vanuit een verblijf dat net iets donkerder is dan daarbuiten. Het lijkt wel op een nestje, warm en goedig in de luwte. En stil. En doezelig. Stil genoeg voor de rust. Het meisje ging nu dichter bij het vuur zitten.
‘Kijk’, zegt mijn mens op zo’n moment, ‘kijk, als je je in zo’n nestje heel klein maakt en wat in elkaar gedoken gaat zitten, kan je net doen of die prikkelwind je niet kan vinden. Als hij zou zoeken, natuurlijk wel, maar daar heeft hij geen gelegenheid voor. Hij gaat verder. En dan kunnen Toby en het meisje uitademen.. heel lang uitademen.
Binnenkort gaat Toby leren over grenzen.. Grenzen van het lijf en grenzen in het hoofd. Als hij daar eenmaal mee rond is zal de wind hem niet meer zo snel te pakken krijgen.
Het meisje knikt en staart in het vuur. Toby is gaan liggen en doet zichtbaar moeite om niet in slaap te vallen.
Als ik vanuit mijn mand naar Toby en het meisje kijk, nu ze weer kunnen uitademen, merk ik dat ze moe en vooral erg jong zijn. Prikkelwinden verslaan en ondergaan is een vermoeiende bezigheid en waarschijnlijk is er geen ruimte geweest die dingen te doen die een hond en mens moet doen om groot en sterk te worden. Je host gewoon aan de dingen voorbij en de enige voor wie je dat doet ben je eigenlijk zelf. Na enige tijd rijst dan misschien de vraag waarom je zo rond blijft hossen.
Een dergelijk ontmoeting met jezelf wordt dan niet de aangenaamste. Als je eenmaal beseft dat er eigenlijk geen spelletjes aan verbonden zijn, maar enkel opgefokte onrust, valt zo’n ontmoeting met jezelf minder vermakelijk uit. En dan zwijg je, als versteend.
En stilaan wordt de wind een futiliteit bij wat jouw leven eerder prijs moet geven.
Uw ontprikkelde
Nexus
