Beste lezer,
Ondanks alles huldig ik het simplistisch principe dat elke mens en hond het recht heeft op een soepel, gezond en gespierd lichaam dat gulzig geniet van een aanstormend leven.
Echter, het drama van de dichtgeknepen lijven rond mij is dat ze tot stilstand zijn gekomen, vervuld van dodelijke vermoeidheid die het vege lijf in horizontale of gebogen posities dwingt, om vervolgens te verstijven onder het geluid van knarsende gewrichten, dat je – als je goed luistert – ook echt kan horen. Het loont enig leedvermaak om de pantoffel-mens- en wolf; toch als je houdt van mijn humeurige humor.
Hij zit veel, de mens. Hij slaapt veel, de huishond van de mens. Zijn lijf verstoft gestaag en neemt geen aanloop in het leven, het schuift gewoon wat op, richting zetel of mand.
Ieder moet baas zijn in eigen lijf, ook als die volgens de toeziende natuur uitgeleefd is, maar ik huiver voor het verschijnsel van honden en mensenlijven die veranderen in een doorzakkend vraagteken.
Verveeld verslapen ze het grootste deel van de dag en tussendoor wordt de honger gestild. Op hygiënische activiteiten kunnen ze zelden betrapt worden.
Het is geen menswaardig onderneming lijkt me, een dergelijk leven. Evenmin een hondwaardige.
Geheel anders is het gesteld met een jongmens die het hier zoetjesaan tijd vond om de draad met zijn lijf weer op te nemen, alsook zijn hond weer in beweging te krijgen.
Hij had er genoeg van te sterven van verveling en gebrek aan spanning.
De knaap kwam met het knoppen van de bomen terug tot leven en hij kondigde dit ook echt aan. Een tijding om stil van te worden.
Hoera. Driewerf.
Waar zijn gebrek aan bewegelijkheid een kramp was geweest in zijn leven, besloot hij nu om niet langer excuses te zoeken, en zou hij zijn lijf in een herhaaldelijke beweging brengen. Zijn hond zou hem (noodgedwongen moeten)volgen.
Bij zijn eerste sport-initiatie jankte de geschoffeerde hond als ware hij slachtoffer van een denigrerende mishandeling, maar de jongen besloot dat zowel hij als zijn hond de spitse soepelheid van een windhond zouden verwerven tegen de tijd dat de zomer plaats zou maken voor de herfst.
Samen met mijn mens werd een actie-plan opgesteld om één en ander te bereiken. Rasmus, die graag mee wou doen (omdat hij altijd en overal nadrukkelijk wil aan deelnemen… ) werd aangeduid als sportieve motivator. Ik zou superviseren.
De andere jongmensen bekeken hem als een ouderwets wonder, immuun voor elke besmetting uit hun gedesinfecteerde hoek.
Dus tegen alle oude gewoontes in begonnen de jongen en zijn hond aan hun plan.
Tegen de herfst wordt hun leven misschien weer een hartelijk iets.
Grenzeloos aangrijpend zo’n mens.
Uw bewonder(en)de
Titus
