Beste lezer,

‘Een lijkenvreter en onheilsprofeet, dat is hij’, sprak ik tegen Rasmus toen een ongewenste raaf hier onlangs de lakens begon uit te delen.

Het was allemaal begonnen met het dagelijks buiten uitgestalde te drogen brood dat initieel voor de schapen bedoeld is, maar ieder weldenkend mens weet dat het een schuine sport voor ons is om daar minstens een percentage van te bemachtigen, teneinde ons soms eenzijdig opgelegd dieet wat te verrijken.

Het ritueel: Mijn mens steekt een vermanende vinger op, ik kijk alvast schuldig en doe het dan toch waarna mijn mens weinig overtuigend gromt. Het is een geruststellende gedachte dat dit een zich herhalend ritueel is, een ankerpunt in de dag.

Tot enkele dagen geleden dus, toen hier klapwiekend en met veel lawaai een raaf besloot ons intieme feestje te verstoren.

De eerste dag voerde hij midden ons ritueel een onhandige landing uit op de broodtafel, duidelijk in de verwachting te imponeren met zijn fantastische verschijning. Hij keek ons kort en doordringend aan, om dan met een enorme hap brood onmiddellijk weer op te stijgen.  Rasmus probeerde hem vervolgens hemeltergend lang achterna te springen voordat hij zich erbij neerlegde dat hij en zijn retriever vermogen deze keer niet snel genoeg waren geweest.

Ik wist niet waar ik het had toen het beest ons hoog in een boom vervolgens uitdagend zat aan te kijken.

Een uitslover in een doodgraverspak. Een onuitstaanbare inhalige aansteller die de wind er duidelijk onder had.

Beste lezer,

Ondanks alles huldig ik het simplistisch principe dat elke mens en hond het recht heeft op een soepel, gezond en gespierd lichaam dat gulzig geniet van een aanstormend leven.

Echter, het drama van de dichtgeknepen lijven rond mij is dat ze tot stilstand zijn gekomen, vervuld van dodelijke vermoeidheid die het vege lijf in horizontale of gebogen posities dwingt, om vervolgens te verstijven onder het geluid van knarsende gewrichten, dat je – als je goed luistert – ook echt kan horen. Het loont enig leedvermaak om de pantoffel-mens- en wolf; toch als je houdt van mijn humeurige humor.

Hij zit veel, de mens. Hij slaapt veel, de huishond van de mens. Zijn lijf verstoft gestaag en neemt geen aanloop in het leven, het schuift gewoon wat op, richting zetel of mand.

Ieder moet baas zijn in eigen lijf, ook als die volgens de toeziende natuur uitgeleefd is, maar ik huiver voor het verschijnsel van honden en mensenlijven die veranderen in een doorzakkend vraagteken.

Verveeld verslapen ze het grootste deel van de dag en tussendoor wordt de honger gestild. Op hygiënische activiteiten kunnen ze zelden betrapt worden.

Het is geen menswaardig onderneming lijkt me, een dergelijk leven. Evenmin een hondwaardige.