Beste lezer,
Hij wordt vandaag op schaamteloze wijze afgevoerd, Napoleon. Zijn harem is zelfs niet aanwezig om een laatste salut te brengen. Ze staan ergens achteraan het domein op een kluitje te keuvelen.
Het is een fenomeen waar ik ernstige bedenkingen bij heb, de tijdelijke job van de schapen-ram. Keer op keer een mannelijke kleuter die jonge en oudere dames dient te bedienen, ten einde niet te eindigen als schande van de eeuw, om vervolgens te moeten vertrekken als dief in de nacht.
Het was nog herfst toen hij hier aanlandde en uit dezelfde vrachtwagen sprong, zijn harem bliksemsnel inschatte waarop zich een belachelijk tafereel voltrok, een schouwspel dat ik met graagte mag bijwonen als de eerste koude komt.
Van de kleuter wordt verwacht dat hij zijn mannelijkheid bewijst tegenover jonge, middeljonge en oudere schaap dames. ‘Komop lamme vlegel..’ is de sfeer waarin het beestje zijn eerste stapjes zet.
Je ziet zo’n kleuter twijfelen tussen het genot van tussen een groepje moeders te verdwijnen of het podium betreden als Pascha. En klaarblijkelijk zijn moeders dan toch nog iets anders dan melk, veiligheid en goedheid en verdwijnen in de kudde.
Tamelijk onzeker en niet zonder gêne zie je hem dan de eerste stappen zetten, zijn verbijstering verbijtend, te midden van een groep grijnzende schapenmeisjes.
Onthutst is zo’n kleuter, want na dit moment zal het leven nooit meer hetzelfde zijn.
Op dat punt gekomen kijk ik geamuseerd toe, want het is nu zaak om geen slapheid meer te tonen hoeveel slagen en duwen het beest ook krijgt. Er is geen andere keus dan doorgaan, dwars door alle gangbare geplogenheden, realiteiten, scrupules, spelregels en momenten van terughoudendheid door, alsmaar door.
En kijk, algauw krijgt hij de slag al aardig te pakken. Het vele gebeuk en gegrinnik lijken hem enkel maar op te zwepen. Helemaal in de ban en met de nodige strategische tussenstappen (vandaar zijn naam) doet deze kleuter dan waarvoor hij is gekomen.
Zijn aandrift is wakker geworden. Zijn eigen moeder zou trots op hem kunnen zijn mocht ze hem in zijn nieuwe hoedanigheid te zien krijgen.
De dames die duidelijk plezier in dit spel beginnen te krijgen – de leidster voorop – huppelen nu steeds uitdagender naar voren en werpen zich vol jolijt in de blinde drift, want men hoeft zich daarbij niks meer af te vragen, en men kan zich in een vrolijke samenhorigheid storten, in een vanzelfsprekend zusterschap.
Zo’n dag heerlijk bijeen waarbij de kleuter vermetele sprongen maakt en de dames hem nauwlettend in het oog houden en hem pas toenadering gunnen als hij bewezen heeft geen kleuter maar een ram te zijn.
De laatste dagen lijkt Napoleon zich enigszins vermoeid van zijn noeste taak te kwijten. Het spannende lijkt er wat van af te zijn en de dames draaien nu niet meer rond hem. Tijd voor Napoleon om naar huis te gaan, naar het verre Limburg.
Ik heb met hem te doen als ik hem de vrachtwagen ingeladen zie worden. Hij begrijpt er duidelijk niks van.
Misschien komt hij vandaag, na een lange autorit, terug bij zijn eigen kudde en kan hij aan zijn moeder vragen om dit nooit meer te doen. Of misschien krijgt men een hekel aan hem omwille van zijn vreemd gaan in het zuiden, en dat zou het voorbije plezier natuurlijk danig kunnen bederven. Het kleine hokje waarin hij verdwijnt, voelt aan als een ontsierend bijverschijnsel dat aan het hele geval iets mufs geeft en plots wil ik naast Titus zitten om finaal afscheid te nemen van Napoleon.
We zien hem samen verdwijnen. Een opzienbarende prestatie, bedenk ik. Kleuter of man? In alle rust kan hier het antwoord gegeven worden.
Uw gecastreerde
Nexus
