Beste lezer,
Men kan altijd herbeginnen daar waar de verwarring begonnen is. En vandaar, anders dan het tot nog toe gegaan is, de tocht naar het herstel herdoen. En ja, bij een meisje dat de boel hier kwam plat leggen was dit aan de orde.
Ze zou de rest van haar dagen dodelijk triest zijn, zei ze, eenzaam ook en slachtoffer van vrijwel iedereen en ze was zo verdrietig en gemelijk over haar verlatenheid, dat elk mens en beest het gevoel kreeg op zijn tellen te moeten passen. Hier ging iets helemaal fout.
Zou iemand uit de groep een noot van vrolijkheid ten beste geven of enige frivoliteit, dan ging ze bliksemsnel ten aanval met een luid zuchten en steunen, wenen en piepen als een pasgeboren jong. Een oorverdovend jammeren.
De andere honden en jongmensen probeerden vooreerst dit meisje te troosten en oplossingen te zoeken, te luisteren en advies te geven. Een enkel moment stopte het zuchten en weeklagen dan en kon iedereen even adem happen, maar telkens een ander mens omzichtig trachtte te praten, begon het troosteloos brullen opnieuw. Het werd al snel duidelijk dat dit over een aanvallen ging eerder dan over tristesses en dat hier winnaars en verliezers zouden bij vallen als we niks zouden ondernemen.
De andere jong mensen zochten hun toevlucht tot elkander om na te gaan of de ander mogelijk in staat was uit te maken, wat in een dergelijk geval de beste handelwijze zou zijn.
Ikzelf, die in regel goed weet bij welk mensenjong ik best ga assisteren, was hier danig in de war. Dit meisje leek de laatste lucht uit de ruimte te zuigen. Ze ging in de aanval met haar verdriet en deed dit met zo’n overdondering dat iedereen werd plat geslagen. Luisteren kon ze niet. Ze beukte genadeloos door met haar gesnik en na een tijd was ze trillend moe en steeds eenzamer en verworpener. Het leek of er geen enkel overleg meer mogelijk was in dit groepje. Het meisje leek zinloos alle moois in haar omgeving te willen vernietigen. Alle honden lagen inmiddels stil bij elkaar op de matjes.
Net toen ik naar mijn mens keek voor meer duidelijkheid, eiste het meisje ‘Ik wil Nexus, NU’.
Help !
‘Heb je hem iets te bieden, of wil je enkel van hem nemen?’ vroeg mijn mens droogweg op zo’n moment.
Stilte. Nog meer gejammer.
Ik twijfelde, maar besloot naar één van de andere jongmensen te gaan en legde daar mijn kop op een schoot.
Het meisje gluurde nu woest naar mij. Plat en nukkig. Ik gluurde naar mijn mens. Benieuwd of ze het tij kon keren.
Er was deze dag sprake van een slordige gang van zaken vond ik maar nu zou er dus herstel moeten komen.
Het gejammer was al bij al erg hinderlijk geweest voor de honden, maar ook voor de jongmensen in het groepje.
Wat een smart was dat, onbenaderbaar te zijn voor de anderen. Het meisje had een rare uitbarsting achter de rug, maar ik kon voelen hoe ze verlangde om bij de anderen te horen. Ze was gehavend, maar ze had nog veel kracht over gehouden, én veel stemgeluid.
Tijd nu om de weg die ze zo stuurloos, en vreemd had afgelegd te herzien. Die weg moest nu worden terug gegaan. Terug naar het gewone bestaan. Dat is wat nu ondernomen moest worden. Moeizaam zou die tocht zijn, maar niet onmogelijk en het beginpunt moest vandaag worden gemaakt.
‘Heb je Nexus ook wat te bieden?’ herhaalde mijn mens.
Het meisje ademde nog snel als om de lucht vast te houden, maar ze knikte onzeker. Ze voelde niet meer zo gemelijk en agressief. Er verscheen zelfs een flauwe glimlach op haar gezicht.
Ik twijfelde, maar besloot naar haar toe te gaan. Het was tijd om de kokende krachten te gaan doven.
Uw dramatische
Nexus
