Lieve lezer,
Gebraden kippen vertellen niet veel. Als ze – als jong prooidier – met hun drukdoende moeder meelopen weten ze nog niets over gewichtige zaken zoals de wetenswaardigheden over roofdieren; vossen bijvoorbeeld of erger nog mensen en dat deze, als koning der creaturen, om een duistere reden, het monopolie hebben over de vergunningen op leven of dood. En dus moeten die beestjes zelf maar zien hoe ze dingen te weten komen, van andere beesten bijvoorbeeld.
Deze gebraden kip, waar ik op dit moment gebiologeerd naar staar, heeft zich er waarschijnlijk nooit het hoofd over gebroken waarom niet ik maar zij op een bord terecht moet komen, waarom zij in de categorie ‘niet aaibaar, wel eetbaar‘ is terecht gekomen. De oorspronkelijke eindeloosheid van het leven is haar ontzegd. Zij was een prooidier natuurlijk, maar..
Als volwaardig en goed getraind roofdier, heb ik zo mijn bedenkingen bij die vergunningen en hoe die toegekend worden.
Dat de mens zichzelf als opper-killer heeft uitgeroepen is onderhand wel duidelijk. Of hij zich als verstandig roofdier gedraagt, is een kwestie die hier misschien niet het onderwerp van debat moet worden. Ik wil tenslotte aaibaar blijven. Waar eindigen we anders ?
Maar hoezo bepaalt de mens wie welke vergunning krijgt als roofdier, wie mag blijven leven, wie dood moet, wie belangrijk is, wie onbelangrijk is, wie voorrang krijgt en wie op de achtergrond moet verdwijnen ?
Neem nu de kat ( ik noem geen namen ! ). Hij lijkt van de mens een beperkte vrijgeleide te hebben gekregen om te killen doodeenvoudig omdat dat beest prooien pakt die de mens een beetje bibberig maken.
Neem dan de vos.. Veel discussie daar over de vergunning. Op sommige plaatsen wel een vergunning op andere niet.. Sterkte aan de vos die dat moet begrijpen.
Of neem de buizerds die hier luidkeels rondhangen. Die hoeven geen vergunningen omdat ze er zich toch niks zouden van aan trekken. Een vogel lijkt aan het systeem van vergunningen te ontsnappen.
Nog een kandidaat voor vergunningsbeperking : Sinds de marter ondeugende apestreken is beginnen uithalen rond de mensen huizen, staat zijn vergunning ook ter discussie. Nochtans zijn die kerels verdienstelijke opkuisers. Ik spot ze vaak in de buurt, verloren voor de dood in het bos en in de velden. Meegedragen binnen een gigantisch optocht van opruimers, inzuigers, allesknagers, met palmtakjes zwaaiend en hossana roepend op de grond van de aarde die geen horizon nodig heeft en niet rond is, zoals voor de mensen. Dramatische jongens die marters.
Je moet als beest dus behoorlijk tegemoetkomend zijn om je vergunningen om überhaupt te leven, te jagen, te doden, bescherming te krijgen enz. enz. niet kwijt te raken. Ikzelf toon die tegemoetkomendheid luid en duidelijk door mijn gejaagde prooi onmiddellijk af te geven als dat gevraagd wordt. Ook als ik de afschuw zie in de ogen van één of ander mens, na een succesvolle konijnenjacht weet ik dat ik moet opletten om mijn vergunningen niet kwijt te spelen.
Desondanks gaat het bos, de beek en de natuur verder. Alles wat er in groeit is alleen maar een vermoeden tot het gepakt wordt, door de mens. Het wordt licht en weer zwart. Het merendeel is niet bestemd voor mensenogen. Het is allemaal leven en niks anders.
De koning der creaturen willen we niet bruuskeren, teleurstellen of verontrusten. We hebben geen keus dan dienaar te zijn van de mens.
Tenzij de mens zelf de grens van het leven markeert natuurlijk.
Uw gedreven
Nexus
