Beste lezer,
De toestand vorige week, met de heugelijke gebeurtenis van Titus’ verjaardag in het centrum, is zo’ geweest , dat je er nog moeilijk anders dan ernstig over kunt praten.
Als een hond verjaart en hij lekkers en aandacht krijgt is dat natuurlijk leuk mee genomen maar het blijft een pleister op de wonde. Je zal even goed als wij op de hoogte zijn van het dramatische familiaal gemis dat ermee gepaard gaat. Soit. Voor Titus blijft het een bijzonder pijnlijk gegeven. Samen jarig zijn met 10 broertjes en zusjes maar je verjaardag zonder hen moeten vieren zonder 1 enkel familielid, dat valt zwaar. We hebben niet te kiezen. Onze pa hebben we nooit gezien. Hij is een reu die komt en gaat, een patroon die van hem een natuurlijk zelfbewust wezen maakt. Daar hebben we ons allemaal bij neergelegd. Onze ma heeft niet de luxe gehad om kieskeurig te zijn. Elke liaison is gearrangeerd en uitgekiend. De broers en zussen zien we enkele weken als jonge hond. We beginnen allemaal als knuffeldier waardoor we schattig genoeg zijn om een mens te verleiden. Dat drama heeft tot gevolg dat we allemaal onderhevig zijn aan de grote scheiding. Weg familie, weg broers en zusjes, weg nest en moeder.
Het is op de geboortedag van een hond, dat niks zo vluchtig besterft als de inwendige glimlach over de ontvangen goodies. Wanneer plots een trieste ondertoon de overhand neemt, weet ik dat mijn makker en huisgenoot, met diepe weemoed terug denkt aan zijn familie, zijn moeder – die zich reeds over vééél puppies ontfermd heeft, en aan zijn broers en zusjes waarvan hij aan 1 broertje extra was gehecht.
In een dergelijke gemoedstoestand zondig ik gaarne tegen mijn principes als roedelleider om de kleinere ukkies te negeren. Ik accepteer dat de jarige Titus dicht tegen mij aan komt te liggen met een beladen stilte.
Tenslotte ben ik zijn nieuwe en enige honden-familie. Ook daarin had hij geen keuze.
Bij wijze van troost bedacht ik dit jaar een toespraak :
Waarde Titus,
Wat zei ik je? De tijden zijn hard en we zijn een hoop eeuwen te vroeg op de wereld gekomen. We hadden niet te kiezen en hadden we wel te kiezen, we zouden geen meester zijn over onze impulsen, toch ? Zouden we bij onze familie blijven ? Ik weet het niet maar ik weet heel goed, had ik de keuze gehad, ik in een vlaag van enthousiasme zou hebben gekozen voor een harem jonge teefjes als mijn nieuwe familie. Waarom ? Hé ? Ze zouden blond en soepel zijn en vol bewondering voor de impressionante reu die ik zonder twijfel ben.
Maar als het niet gebeurt dan gebeurt het niet. Dan breng ik mijn dagen door met mijn makker en wapenbroeder; een machtige combinatie van kracht en intelligentie ! Waar haal je toch steeds die nonchalante spitsvondigheden die ik stiekem in je bewonder? Hou er de hoogmoed in mijn vriend want wat een harmonie, deze nieuw samengestelde hondenfamilie van ons. En dan uiteindelijke de gelukwensen waar je op wachtte.. Dat het een bijzonder jaar moge worden en dat ik je nieuwe familie waardig mag zijn.
Jouw nieuwe bloedbroeder
Nexus
