Beste lezer,
Een mensenmoeder waarover ik het hier eventjes wil hebben en die hier laatst donderend binnen waaide, dwaalt al dagenlang als een overbelaste herinnering in mijn kop; vooreerst omdat het mens rook als haastige en agressieve wanhoop maar ook omdat ze als een tornado het domein leek te zullen overnemen. Beangstigend. Het mens leek een extra vacht te hebben die druk waaiend alles naast zich weg maaide terwijl ze met denderende voetstappen voorbij hoste, een kind voor zich uit duwend.
Deze imponerende mens ging niet zitten waar haar gevraagd werd te gaan zitten. Ze sprak luid in een vreemde taal, lachte hard en schel en keek uitzinnig uit de ogen als in een dolle drift. Ze sprak duidelijk dure woorden want regelmatig zag ik de andere mensen de ogen neerslaan alsof een reactie hier geen enkele zin had.
Het jong van deze mens – een meisje – zei niks en keek verveeld naar de grond. Er leek een enorme treurigheid rond haar te hangen. Toen het duo eindelijk zat en de moeder wild gebarend iets proclameerde (het ging over de dood en het meisje), leek het kind langzaam te verstenen alsof dit haar natuurlijke toestand was. Hoogst verontrustend ! Alle leven leek uit haar weg te trekken. Ik vroeg me af of ze niet al aan het dood gaan was. Alleen diep in haar ogen leek nog een lichtje te branden.
Mijn mens stuurde me richting meisje, zodat ik mijn hoofd op haar schoot kon leggen en haar kon verwarmen en plots ontwaakte er iets in de steen, en wel het verlangen om te bewegen. Er was nog iets in het meisje dat haar handen beval zich aan me vast te klemmen. Ik liet me gewillig klemmen maar toen de moeder de warmte en aandacht naast zich zag greep ze me plots en met een bliksemsnelle handgreep bij mijn collier, trok me naar haar toe en dwong mijn kop op haar schoot te leggen.
Ik schrok me de pleuris en zag uit mijn ooghoeken hoe – bij het meisje- het verlangen om te voelen en te ervaren nu ook en terug versteende. Nog even en de steen zou vallen en als de steen eenmaal op de grond lag, zou hij nog verder vallen. Dat kon niet, maar vandaag, ja vandaag kon het toch en opende de grond zich en de steen kon verder vallen. En hij viel. In het meisje doofde de laatste aanwezigheid. En ook ik voelde me verstenen. Gedoofd was haar aanwezigheid de moeder liever. De beklemming van het tafereel sloeg me om het hart.
Gelukkig veerde mijn mens recht sprak enkele luide, korte woorden en dat leek te helpen want de beknelling van de moeder nam af en ik kon nu adem halen om weer tot mezelf te komen. Moest ik nu terug naar het meisje ? Het was me niet meer duidelijk wat hier precies van mij verwacht werd. Ik had geen zin om nog eens in verstening te gaan.
De moeder stond nu kordaat recht en schudde haar extra vacht nog een keer goed uit.
‘Hoelang voor ze niet meer dood wil ?’ vroeg ze aan mijn mens. Ze vroeg het doeltreffend en vernietigend.
Het was een muur van hooghartigheid die zich hier optrok en het enige zinnige antwoord dat ik kon geven was tussen de dochter en haar moeder te gaan staan. Ik begon te vrezen dat dit gesprek snel zou zijn afgelopen maar het meisje nam me vast en begroef haar gezicht in mijn vacht.
‘Een zaak van dierentijd en levendsduur’ merkte mijn mens droog op. ‘Kan je daar mee leven ?’.
Ik wist niet wat nu stond te gebeuren maar ik wist wel dat wat hier en nu plaats vond volledig in tegenspraak was met alles wat mens- en dier-waardig genoemd kon worden. En zonder eigenlijk precies te weten wat ik deed nam ik zelf initiatief en begroef mijn kop dicht tegen het hoofd van het meisje. We zuchtten samen.
Dan voelde ik de moeder weer langs me heen wapperen waarbij ze haar dochter mee nam bij de arm op weg naar een onzeker toekomst.
In deze herinnering verzonken
Uw
Nexus
