Lieve lezers,
Er zijn mensen die bij hoog en bij laag volhouden dat stelen een onfrisse praktijk is die niks met kennis en kunde te maken heeft. Sterker nog het zou een feit zijn dat bestraft moet worden maar de afgelopen weken, sinds het plaatsen van bomen en lichtjes, is er voldoende reden om aan te nemen dat de situatie die tot stelen aanzet zich meerdere keren zal opdringen, en het sportieve karakter ervan weer zal kunnen zegevieren. In al zijn vormen passeren dan goodies, cadeautjes, lekkers.. voorbij onze trillende neuzen. Maar als ze jouw mandje voorbij gaan, zit er niks anders op dan jezelf te bedienen, een kunst die nog steeds verstoken is van de waardering die ze verdient.
Ikzelf heb geleerd terughoudend te zijn op dat vlak maar Titus, die – sinds hij enkele brieven heeft geschreven – vindt dat zijn rechten automatisch zijn toegenomen, en dat het toebedelen van extra’s en bonussen zwaar ondermaats te noemen is, heeft alle scrupules omtrent stelen naast zich neer gelegd. Ook de term stelen, is , samen met de scrupules verdwenen uit zijn terminologie. Hij gebruikt nu de term ‘indoor jagen’. Een kunst en ambacht die samen met ijverige snelheid, en behendigheid soms grenst aan atletische perfectie. Lyrisch wordt hij ervan als hij de strooptochten uit het verleden overdenkt, alsook deze die hij in de toekomst nog gepland heeft staan.
De laatste tijd is er behoorlijk wat beweging en evolutie in onze jachtkunst gekomen. De geleverde inspanningen om de diefstallen te verdoezelen worden stilaan minder. Meer zelfs; de steeds duidelijkere verwachtingen om qua extra legale voordelen niks tekort te komen, lijken ons nu een recht, als het al geen plicht is van elke zichzelf respecterende hond die een twijfelachtig loon krijgt om dag in dag uit te werken, op te letten en te waken.
De twijfel over de goede afloop van een strooptocht verdwijnt uiteindelijk helemaal en maakte plaats voor de zekerheid dat we eindelijk begonnen zijn met het opeisen van onze rechten. Het verhaspelen van stukken chocolade voelt in dat kader als een zoete wraak voor te lang verguisde rechten.
‘Neem voortaan wat je nodig hebt’ sprak Titus laatst heel chique. Het klonk grappig en ook wel ongepast. Daarna kauwde hij met grote bewegingen, verscheurde de verpakking van een pak koekjes, vrat dat alles secuur op en voelde al vretend hoe zijn omvang en macht zouden gaan toenemen. Godgloeiendheteverdommenis, mompelde hij daarbij en richtte zich verder op de onafzienbare reservoirs van zoetigheid en eetkost. Als werk hond had hij immers geleerd om kastjes open te doen en ieder die hem kent weet welke uitslover hij kan zijn als het aan komt op het demonstreren van zijn bijzondere vaardigheden.
Op een dergelijk moment vormen wij een nachtelijke clan van de zaligheid en het is enkel dank zij mijn grote verstand en het doordachte beleid van mijn acties dat we zelden in de problemen komen. De voorzorgsmaatregel om op de uitkijk te staan hebben we laten varen omdat er ‘s nachts toch geen passage is en het uitwissen van de sporen, van willekeurig uit elkaar gescheurde verpakkingen, is iets waar we stilaan geen aandacht meer voor hebben ( zelfs mijn uitzonderlijke maag- en darmgestel heeft zo zijn beperkingen ).
Van het grootste belang in deze is het actieplan bij betrapping :
Het gangbare plan dat de meest aantrekkelijke kantjes heeft in een dergelijk geval is een vlotte uitvoering van een DD ( dimmen en duiken ). Dat is de tactiek die de kwaadheid van een mens in één klap moet neutraliseren (met inbegrip van ‘de poor-me-look’).
Zo lag ook Titus laatst in de vroege ochtend, toen de mens de woonkamer in kwam, te loeren. Het zat hem niet helemaal lekker. Zijn mand lag vol snippers van de oude broodzak waar restjes zondagse koffiekoeken in hadden gezeten. Hij hijgde een beetje maar probeerde zo onschuldig mogelijk te kijken. Onze mens keek scherp naar het tafereel en naar mijn gevoel bleef het nu net iets te lang stil. Ik voelde dat er een uitbrander zou gaan komen; en oefende mijn DD nog iets nadrukkelijker uit om tijdens de storm van de vele onverstaanbare woorden onbeweeglijk , zelfs enigszins gelaten te blijven liggen, alsof we met zenuwen in een lichte alarmmodus zouden verkeren hetgeen natuurlijk een lachwekkende gedachte is, zeker als de mens plots beschuldigend naar de snippers wijst alsof we nog attent moesten worden gemaakt op de stand van zaken. Vervolgens – ook erg voorspelbaar – werden we naar buiten gestuurd.
Maar de verborgen snelheid der misdaad heeft het ook hier weer gehaald. Ook de onschuld is dubbelzinnig natuurlijk.
Uw weldoorvoede
Nexus
