Waarde lezer,
Nadat de stilte van een aantal nachten erover heen is gegaan, kan ik over de stad schrijven, met zijn grote schaduw, die soms tot aan de ziel raakt, tenminste, als de zon niet hoog aan de hemel staat.
Laatst moesten de jongmensen hier één van de honden in de stad, door de wekelijkse markt leiden. Het hondje had de naam onzeker te zijn tussen een mensengroep, maar het had ook veel stress bij ongekende passerende honden. We hadden aldus een missie.
En dus vertrokken we met z’n allen, met een duidelijke opdracht, naar de grote stad. Een vreemde plaats met vele mensen hokken, die allemaal tegen elkaar geperst staan. Een plaats met een overdaad aan prikkels én met veel gevaar en rollende tuigen die uit het niks op je aan kunnen botsen.
Terwijl we het beestje flankeren, samen met de jongmensen, om het steun en kracht te geven, en we het samen benauwd krijgen tussen dichte mensentroepjes, kijken Titus en ik naar de vele mensen hokken. En weer begrijp ik er niks van. Waarom zijn ze met zoveel ??
Het lijkt een kwekerij van mensen, denkelijk, een aanplant. In het geheel van het landschap zie je enkel hokken en weinig ruimte om te spelen, te rennen en te jagen. Enkel hoge hokken, op elkaar geplakt.
De grote van het getal, lijkt een slaptitude van rust teweeg te brengen. Overal voel ik spanning,
Elk beest doet normaal goed gerichte pogingen om hier weg te komen, maar ik heb hier een missie en dus moet ik toegeven aan het feit dat ik omsingeld ben door het getal. Als hond word je onvermijdelijk schichtig in een dergelijke situatie (dat zie ik trouwens ook aan de jongmensen) alsof je elk moment iets kan doen dat tegen de regels ingaat.
In de natuur zijn er zaken die de grootte van je roedel bepalen: De kracht en snelheid van het prooidier (als die groot is, heb je een grotere groep nodig om te kunnen jagen) en de dreiging van andere roofdieren die een grote verdedigingstroep noodzakelijk maken.
Maar niks van dit alles is hier aan de orde. Het lot van de prooi van de mens is onontkoombaar. Vijanden zijn ze enkel echt van elkaar. Er is dus geen enkele reden om op dit tempo te gaan vermenigvuldigen.
Als hond voel ik me plots volledig overgeleverd aan deze omgeving. Hier kan ik geen hond zijn, enkel het speeltje van de mens.
Als we even later voorbij een plaats komen waar speelgoedhondjes piepend rondjes draaiden wend ik me af. Ook Titus wordt onwel. Plots heb ik het gevoel dat wanneer ik nu langzaam achteruit zou schuiven, en daarbij dan toevallig- en natuurlijk zonder mijn ogen van de jongmensen af te houden- naar de uitgang van deze vreemde omgeving kan komen, dat we dan samen toch zouden kunnen ontsnappen, zonder dat we aan ademnood ten onder moeten gaan.
‘Kijk, Nexus stapt achteruit’, riep één van de jongeren. En op die manier jakkerden we samen naar de uitgang van deze plaats.
Terwijl ik mijn roedel naar de verlossing leid, kijk ik nog even naar de mensen hokken. Waanzin, dat nog steeds in aangroei is,- zo daverend vermeerderd en zo geruisloos woekerend.
Uw rusteloze, rustzoekende
Nexus
