Beste lezer,
Het is niet bevredigend. Dat dacht ik toen een zwarte labrador Abby met zijn baasje ( met even zwarte blik ) zelfgenoegzaam alle ruimte, speeltjes en stokken innam die in de onmiddellijke omgeving van de jongmensen en honden te vinden waren.
‘Schraapzucht’, merkte Titus schamper op en met deze opmerking was de duo-formule, baas – hond tot een bezwering geworden en had men verder rustig kunnen zwijgen ware het niet dat het duo alle lucht uit de ruimte leek te zuigen.
Het uitputtende staren van de hond die klaar leek alles en iedereen aan te vallen, die hem zijn stuf: – stokjes, lapjes, hapjes… – wou afnemen, was vermoeiend voor ons honden, maar ook voor de aanwezige jongmensen, maar niemand wist goed hoe hij weg kon komen en dus bleef iedereen onbeweeglijk zitten. Mijn mens begon dit duidelijk een nijpende toestand te vinden, dus ze maakte er een eind aan.
‘Doet uw hond weleens aan sport?’ vroeg zij aan de donkere mens.
Vermits dit meestal het sein was voor een agilility competitie met een hond die waarschijnlijk toch ging verliezen, hielden wij dit al jaren voor een zeer geestige en ondeugende vraag. De vraag droeg het kenmerk van onuitvoerbaarheid met zich mee – wat mij betreft.
‘Hij wandelt veel’ stamelde de mens die duidelijk verveeld zat met de vraag.
Is het goed als hij vandaag eens sport, samen met de andere honden?
Abby’s mens keek onzeker. Haar blik dwaalde bezorgd af naar haar hondje dat een vreemd soort kruiperige vriendelijkheid toonde bij haar en duidelijk ieder moment bereid was haar te likken.
Abby voelde dat zijn leven op punt stond te veranderen toen hij naar onze tribune werd geleid om zijn beurt af te wachten voor zijn eerste sportprestatie. Het was de verdienste van één van de jongmensen om Abby eventjes af te leiden van zijn mens-obsessie en zijn ‘stuf’ dat nu onbewaakt was achtergebleven, klaar voor een andere hond om deze te inspecteren.
Abby voelde het enthousiasme van de andere honden en begon van gegrepenheid te kwijlen.
Toen het zijn beurt was en hij samen met Titus het parcours mocht lopen trachtte hij in zijn gevoel van feestvreugde zo hard mogelijk tegen Titus aan te botsen. En toen nog eens en weer een keer opnieuw, maar dit keer heel erg stevig, zodat hij midden op Titus’ buik botste en beiden een erg raar geluid maakten. Er kon geen twijfel bestaan, Abby probeerde te spelen. Titus slikte de frustratie weg en zette zich schrap voor een volgende aanval. Abby kwam nu aanhollen met de woeste allure van een hond die de hele santekraam eens in elkaar zal donderen en dan, als hun haren elkaar raakten, tuimelde Titus over kop, terwijl Abby als een bal wegsprong. Dit alles leek op een vreemde manier heerlijk en de jong mensen zaten ademloos toe te kijken. Maar plots :
‘Hij heeft stress !!! ‘ piepte zijn baas. Ze leek bijna te zwijmelen toen haar lieveling plots een nieuwe bezigheid en lol zonder haar leek te hebben.
‘Dat is veranderingsstress’, meende de jongmens die de verantwoordelijkheid voor Abby had genomen. ‘Niks mis mee’.
Het baasje van Abby gooide de jongen een vernietigende blik toe. Ze raakte duidelijk niet in de sportstemming, stond op en graaide Abby weg van de jongmens en van Titus. Abby gromde boos al was niet duidelijk naar wie.
Titus bleef verweesd op zijn rug liggen en er ging een huivering door de ruimte.
Ieder is zichzelf het naast, denk ik.
Abby en zijn baas staarden nu onbeweeglijk naar elkaar. Alleen gaven ze allebei nu en dan een geweldige zucht van zich, die dan als een golf door hun lijf trok, maar daarna was het weer één en al stilte en onbeweeglijkheid als het water dat stilaan verzuurt.
Alles was weer naar hun wereld overgeplaatst. En Abby nam zo natuurgetrouw mogelijk zijn positie weer in van oneindige droefgeestigheid. Het was een eigenaardig tafereel.
‘Veranderen is niet gemakkelijk’ zuchtte mijn baas..
Uw rots
Nexus
