Beste lezer,
We hebben Jack nog nooit met een halsband of leiband gezien. Het wit vuilige kleine buurhondje toont voor geen levend wezen respect. Enige notie lijkt hij te nemen van de gigantische tractor van zijn baas waar hij met ware doodverachting aan bengelt als het gevaarte zich voortbeweegt. Dat maakt indruk. Jack maakt duidelijk deel uit van het dorp en ieder die hem ziet, gaat respectvol opzij. Zelf gaat hij – principieel nooit opzij. Een eigenzinnig geval op zichzelf dat zich hier ieder dag bij zonsondergang ongevraagd komt binnen wurmen.
Een eenzame avondwandelaar, die ziet wat er uit de dag tevoorschijn is gekomen en hoe alles in het tanende licht langzaam vergrijst. Hij lijkt altijd somber, want kijkend naar de mensen en hun gedoe neemt hij duidelijk aan dat mensen een huidziekte van de aarde zijn en niets meer. En dat het einde van die ziekte in zicht is, omdat de aarde eraan te gronde gaat, zodat de ziekte moet zien over te slaan op een andere landingsbaan om zich in stand te houden.
Hij is bekend met alle honden en mensen uit de wijde omgeving. Hij weet dat alles wat daar leeft wel eens kijkt naar elkaar, maar niet om gevolgtrekkingen te maken. Misschien zijn er wel schepseltjes die azen op het stoffelijk overschot van zijn prooien en onder hen leven misschien ook wel madegezinden, zoals onze ongenode huisgenoot, de kater Remus, één van de weinigen die geen respect wenst te betonen aan Jack.
In zijn dooie eentje werkt hij licht vermoeid zijn vaste bezoeken in de buurt af.
Waarom heeft hij er zo’n behoefte aan om iedereen te zien, vraag ik me af.
Eén van de jongmensen die hem ziet leunen tegen de omheining vermoedt dat Jack hopeloos eenzaam moet zijn en dat hij zijn verlangen naar een vriend verpest door zo afstandelijk te doen. Hij heeft een punt.
Jack komt, plast en staart en plast en staart, de vrijbuiter en lacht duidelijk met ons ‘brave honden’. Het voelt altijd lullig om tegenover hem te staan.
Alleen dus, altijd alleen.
Onze belangstelling voor hem betekent eigenlijk dat hij nu niet zo veel langer alleen wil blijven, denk ik. Misschien is zijn queeste het gevolg van een hopeloos verlangen naar goed ruikende vriendschap, warm, geurend, ja zwaar beneveld van geuren die je tegelijkertijd omhoog stoten van verrukking en neertrekken in diepe nieuwsgierigheid. En in zijn wereld, waarin hij zichzelf graag met eigen ogen ziet rennen, is het voor hem misschien net alsof je met tweeën bent.
Dan start hij een woeste run binnen ons territorium .
Ik til verontwaardigd mijn poot en verdomd daar gaat hij weer. Sneller dan je gedacht zou hebben van zo’n oud beestje. Dat houdt de verwachting gaande. Maar… met scherpe bochten komt hij nu recht op ons afgelopen waardoor niet veel blijft te denken want hij scheert nu rakelings langs me heen, snel kordaat en zelfs streng en marcheert vervolgens, zijn poten hoog optrekkend nonchalant en verveeld van me weg.
Vreemde manier om niet meer alleen te zijn, merkt een meisje op, als hij het domein af baggert.
Jack lijkt vanaf zonsondergang voortdurend in onze gedachten, als we hem éénmaal staan op te wachten en hij krijgt steeds duidelijker vorm als hij dan weer afwezig is. Dat wel.
Uw buur
Nexus
