Liefste lezer,
Niet alles en iedereen hoeft een naam te hebben voor ons roofdieren. Jullie – de mensen – en wij de honden hebben lang geleden besloten dat er dieren zijn die we eten, dieren die we aaien en dieren die we haten. Dat is niks nieuws. De spin die je net hebt doodgemept krijgt geen graf maar verdwijnt in de vuilnisbak. Het stuk kip op jullie bord wordt niet betreurd en ook het konijn tussen mijn tanden draag ik enkel een warm gevoel toe omwille van zijn verdomd lekkere voedingswaarde.
Tot zover dacht ik dat alles duidelijk was. Tot ik afgelopen week weer helemaal in de verwarring terecht kwam.
Het begint bij een jong mens die hier samen met andere mensenjongen over de vloer komt. Een mensenjong dat lijkt te leven op de rand van het bestaan en zeer veel besluiteloosheid toont ten aanzien van het doel ervan, brengt een heel eigen sfeer in onze roedel. ‘Dood aan het leven’, placht hij te zeggen en daarbij gaat een siddering door zijn lijf. ‘Dood als straf voor allen’, is een andere vaste zinssnede. Daar hebben we met z’n allen niet van terug want om zijn woorden kracht bij te zetten probeerde dit jong mens zoveel mogelijk te doden; planten, kleine diertjes, struikjes… Om efficiënt te zijn in deze onderneming zwaait het jongmens dan wild met kleine stokjes rond zich heen in de hoop een vlieg of een vlinder te kunnen neermeppen. Op nadrukkelijke vraag van mijn mens mag hij niet stokzwaaien in de buurt van honden en mensen. Gelukkig ! Enfin.. Ik vind het een nogal omslachtige manier van jagen.. Eéntje met veel verlies aan energie maar er is wel meer dat ik niet begrijp van mensen.
Maar vorige week gebeurt dan het volgende: Terwijl het mensjong dicht bij mij zit te luisteren naar een verhaal, loopt plots een fluo groene grote kever over zijn voeten en voor ik het goed en wel besef wordt het beest met één snelle beweging doodgemept. Ik schrik me de pleuris maar heb ook wel respect voor de snelle jachtreflexen van dit mensenjong.
Groot is mijn verwarring dan ook als één van de andere mensenjongen verontwaardigd opstaat en een rustig maar duidelijk protest laat horen omtrent het doden van dit kleine opdondertje. Plots kijkt iedereen verbluft naar het dode lichaampje van de kever. Ik zie dat Titus zich bereidwillig klaar houdt om het kadavertje op te ruimen maar ik kan hem nog net op tijd stoppen, want ik voel dat één en ander weer verwarrend gaat worden.. En inderdaad ;
Het protesterende mensenjong raapt het kevertje voorzichtig op, met een intiem respect bijna; en stopt het beestje in een proper zakdoekje.
De stok zwaaiende jongen slikt en kijkt weg. Ik weet niet bij welke partij ik me moet aansluiten. Ik bedenk dat we toch samen roofdieren zijn, al is deze gedachte geen slotsom van mijn denken, eerder iets dat er middenin zit.
Titus, die in regel de kant van de sterkste lijkt te kiezen, is roerloos en besluiteloos blijven staan in het midden van de ruimte en komt met een diepe snorkerige zucht weer tot zichzelf. Voor hem is het leven eenduidig. Sommigen worden geaaid, sommigen gegeten en nog anderen worden plat getrapt. In dit concept eet je minstens op wat je hebt doodgemaakt. Maar als de mens niet langer een roofdier is, is een hond zijn mens niet meer zeker. Titus heeft steeds een rotsvast vertrouwen in de wetten van de natuur. Ik zie dat hij het rebellerende mensenjong verward en vermoeid aankijkt en sluit dan zijn ogen. Zonder aan te leunen bij welke partij dan ook – en met gesloten ogen ziet hij er verloren uit.
‘Titus weet niet meer of wij mensen nu roofdieren zijn of niet’, oppert mijn mens.
Iedereen is in gedachten verzonken want dood als straf of de dood als eten ? Dat blijft een groteske vraag natuurlijk waarbij elke toeschouwer zich overbodig en ongemakkelijk voelt.
Uw alomtegenwoordige
Nexus
