Waarde lezer,
Er gebeurt plots iets vreemds met de mens in deze donkere periode van het jaar.
Het begint langzaam maar zeker te waaien in hun hoofd. Ze raken zo vol gedachten over wat voorbij is en wat nog moet komen, dwingende en droge gedachten die zo snel en krakend door hen heen trekken, dat geen stilte van buiten er iets kan aan verkoelen of verzachten.
Het blijft een vreemde kwestie om aangetrokken en geteisterd te worden door wat voorbij is, tijdens dat graven plots misselijk makende beelden tegen te komen, daarover vervolgens nog eens te gaan huiveren en sidderen en keer op keer onrustig en triest worden over diezelfde voorbijigheid.
En terwijl je ze ziet weg waaien in het hoofd, de ogen in de verte starend, dwalend naar een groot leeg eiland, een grote levenloze ruimte, keer op keer betredend terwijl er niks te halen valt… enkel de voorbije onrust en de pijn, en de miserie die mogelijks nog zal komen, heb ik weer eens met hen te doen. Herkauwend als was het iets om zich aan vast te klampen, aan die pijn, als was het een stokje dat gegooid werd en dat je niet meer loslaat. Onwillekeurig in de greep van een fataal gebeuren dat alle lol leegzuigt. Ikzelf ruik en hoor het aan hun onregelmatige ademhaling, hun hartslag die tekeer gaat.
Geen hond die daar iets van snapt. Ik denk niet dat ik naar dat eiland wil en af en toe overvalt het me als een groot geluk dat ik de weg er naartoe niet ken. Voor ons zijn oude geuren een vluchtige gleuf naar het verleden… waar je het leven doorheen ziet woekeren, het leven van vroeger dat even snel wegwaait als de geur zelf.
Enfin. Ik denk over dat alles, maar niet met mijn kop, neen. Alles, van het uiteinde van mijn staart tot de rand van mijn oren denkt en alles daartussen denkt en voelt, en wat ik voel dat gonst van waarde. Niks van verleden en niks van de toekomst kan daar tussen komen. Alles in mijn lijf gaat er ongemerkt en weldadig aan toe. Nu mijn buik, na de vette eet-dagen, weer wat gekalmeerd is, is dat erg veelbelovend.
Op een dergelijk moment sluit ik mijn ogen want de dingen die ik niet wil gaan bekijken, als ze oplichten achter mijn gesloten oogleden beginnen nu te bewegen. Dat voel ik dan aankomen, niet het voorbije en niet wat nog komen gaat, maar een brullend gemis van die vette eetdagen.
Uw verterende, vertederende
Nexus
