Waarde lezer,
Er dient vandaag één en ander gezegd over mijn prangende bezorgdheid rond eten.
Onlangs zag ik op een koude, gure dag een zeer mager mens bij ons. Het lieve kind leek vet en bloed te missen. Alsof haar lijf toestemming had gekregen om de vloer met haar aan te vegen of was het andersom? Alsof het lijf een lesje moest krijgen. Dat lijfje leek luchtig maar voelde zwaar. Een domper op de lichte luchtigheid.
Het waarom van deze schriele mens was mij niet helemaal duidelijk maar het voelde als een vreemd sfeertje. Door oogspleetjes keek ik aandachtiger naar het meisje. Op dat moment kreeg ik een inzicht. Het gebeurde plots, nadat ik voorzichtig had kunnen snuffelen en een siddering langs haar rug zag gaan; Ik besefte dat de mens ontelbare manieren heeft gevonden om zichzelf te pijnigen.
Deze mens keek triest uit de ogen. Het geknars van haar bewegingen was huiveringwekkend. Iedere ademhaling leek gepaard te gaan met een licht steunen en hijgen.. een dreunen dat eigenlijk geen dreunen was omdat het werd ingehouden, als in, ik moet voortgaan, altijd voort gaan, onafwendbaar tot het laatste leven dit lijf verlaten heeft.
Ik zette mijn poten dus behoedzaam neer rond haar, bang dat dit mensje zou breken, en ik ging liggen om na te denken over een lijf dat een klacht leek te zijn tegen het leven zelf. Als hond is zoiets voor mij onbegrijpelijk. Ik werd in en in triest.
Ook ik moet omzichtig omspringen met de omvang van mijn lijf. Ieder jaar rond deze tijd van het jaar, als de eerste koude komt en mijn wintervet lekker begint aan te dikken, zie ik dat mijn mens mijn lijf nauwlettend in het oog begint te houden. Ik zie ze langer twijfelen bij het vullen van mijn voederbak, tergend lang.
Maar tegelijkertijd, zorgt elke weldenkende hond er in deze periode voor dat hij voldoende extra’s te pakken krijgt, een surplus konijntje, een dikke rat of voor de afwisseling een muis of mol. Het lijf moet immers de winter doorkomen en moet dus worden voorzien.
Maar bij de mens lijken alle natuurlijke maatstaven hun zin te verliezen en voor je het weet gebeurt het drama weer : De stemming zakt onder het dieptepunt bij de opstart van een najaar dieet.
Titus en ik weten wat dat betekent : Iedere dag weer belazerd worden met een mager bakje voer, vervolgens onze mens doordringend en beschuldigend aankijken en als deze tussenstap geen effect heeft, dit alles als een makke zeemlap accepteren en zo snel mogelijk ervan tussenuit knijpen om zoveel mogelijk te gaan jagen. Want zonder vet is de kou niet te harden en kunnen we bij de eerste vrieskou, als de sneeuw ritselt en onze haren opwaaien, kiezen tussen obsessief rennen of actief gaan verstijven tegen een boompje.
Zo gaat het eraan toe hier. Streks krijgen de vogels vetballetjes geserveerd ! Het is een fenomeen dat mijn ziel verraad en aantast.
En daarom, beste lezer, wil ik bij het begin van deze winter nadrukkelijk pleiten voor de afschaffing van het najaar dieet. En dat ons wintervet, gezellig samen mag aandikken.
Uw volslanke
Nexus
