Beste lezer,
Het is ondenkbaar dat een mens genoegzaam in een moddervijver zou duiken met de niet te weerstane drang om tot in de laatste vezels van zijn naakte lijf ondergedompeld te worden in een rommelig gedrang van smurrie dat als een verdommenis aan hem wil gaan kleven. uit levensvreugde en nergens anders uit.
Honden doen dat wel en om maar eens te beginnen: Een behoorlijk stuk van ons levensgeluk is afkomstig van de omstandigheid dat te doen, gewoon omdat het kan. Vandaag een poging dus om de noodzaak van een dergelijke levensvreugde te duiden voor de mens die dit soort vreugde niet wenst te kennen.
Dit soort gedompel is niet teer en het is niet fijntjes. Het is zalig verschaald en gortig.
En als men dan zo lekker bezig is, raakt men stilaan zo bedwelmd dat men helemaal niet meer in staat is om wat dan ook op te merken, zelfs geen mens.
Wij bewegen dan van binnen en van buiten met alles wat diep in de modder huist. Ik zeg dat er nadrukkelijk bij omdat de mens blijkbaar geen snaren heeft die gaan bewegen met alles wat in de modder beweegt, aldus verstoken van zo’n diep genot.
Een dergelijk onderhoud van lijf en ziel is bij mensen niet verordonneerd. Bij honden is het dat wel!
Maar dan gebeurt toch weer het onvermijdelijke en lopen de zaken weer maar eens anders dan gepland.
Er is iets in de mens gaande dat hem er obsessief toe beweegt, alles weg te vegen van ‘fout’ leven dat nodig is voor onderhoud van het lijf; daarbij alle gevoel voor wellness te verliezen en dierlijke argumenten af te zweren.
De term ‘vuil !!!’ valt vooreerst. Daarna een gezichtsuitdrukking alsof je iets onheus, iets onbetamelijks hebt gedaan. Nu moet, in dat kader, eerst een heleboel op schaal gebracht worden. Vuil is een groot woord en helemaal niet van toepassing op wat modderspatjes die nodig zijn voor de scrubbing na afloop.
Maar het woord is gevallen dus er is geen knijt meer aan te doen.
Vervolgens hanteert de mens een cynisch soort vrolijkheid als hij met fabriekswater en spons hijgerig, en op allerlei manier gek wordt van het zogenaamde vuil. Dat valt te zien doordat hij fijntjes lacht want hij vindt het – denk ik – stiekem fijn, zo’n vuile afgelebberde hond, die van alle betoveringen heeft afgezien en nog maar een modderige troep aanwezigheid is.
De verwoede aandrang van bijna elke mens om dit soort aangeboren dierlijkheid te ontkennen en te doen verdwijnen is voor elke echte hond een grote frustratie en een diep verdriet. De mens gaat zo ver om sommige honden te overtuigen dat modder en regen onbehaaglijk zijn, zodat deze arme drommels enkel nog kunnen hallucineren over het zalige bederf dat wij van leven maken. Eén en ander zonder scrupules mind you.
Het gebeurt overal en altijd is het een zaak van getroffen worden, en vervolgens gelaten te ondergaan dat de oorspronkelijke ranzigheid van het leven ons ontzegd wordt.
Uw gereinigde
Nexus
