Beste lezer,
Mensen besloten hier afgelopen week ergens van af te zien. Men kan altijd ergens van afzien. Het is soms zelfs wijs, als het er niet toe doet iets te gaan voelen.
Dat vraagt verduidelijking:
Enkele dagen geleden ontdekten enkele jongmensen een bres in de veilige en vertrouwde muren rond het domein. Eigenlijk was het meer dan een bres, het was een groot gapend gat dat snel was dicht gemaakt met enkele zeilen en waaronder grote holen gaapten die weer uitkwamen in een diepe put waar mensen en dieren konden invallen en verdwijnen.
De jongmensen en de honden stonden stil naar het gat te staren. Eén en ander heeft met veiligheid te maken. Als niemand kan in gaten vallen of kwijt kan raken is alles veilig en kan het regeltje van 3 van kracht worden:
Ook dat vraagt verduidelijking:
- Wens je leiderschap, dan heb je respect nodig
- Respect krijg je, maar als je veiligheid, rust en stabiliteit brengt
- In ruil krijg je dan mogelijks respect dat je elke dag opnieuw zal moeten verdienen
De mensen die de Bres hebben gemaakt hebben de veiligheid aangetast en kunnen dus nooit respect krijgen. We kregen geen bericht omtrent wat was gebeurd waardoor het lijkt alsof we onzichtbaar zijn, het lijkt zelfs alsof ons bestaan genegeerd wordt.
Het zou geruststellend zijn als we waren betrokken. Dan hadden we samen het gat kunnen dichten zodat alles weer veilig zou zijn, maar blijkbaar weet men niet dat hier iets leeft en hoeven we enkel kenbaar te maken dat we er nog zijn; dat we leven en zinnens zijn nog lang te leven. We beslissen om af te zien van kwaadheid en frustratie.
‘We gaan moeten bewijzen dat we leven’, zegt mijn mens.
Daarna denken we er verder aan hoe we kunnen bewijzen dat we nog leven, niet vanuit nieuwsgierigheid naar een reactie, maar eerder vanwege onze plotselinge en onverklaarbare zorg voor het leven, voor ons leven, van alles wat hier zorg krijgt. Ons leven zal moeten worden vastgesteld zodat men ons gemakshalve niet over het hoofd kan zien.
Het gat rakelt voor enkele jongmensen blijkbaar heel wat herinneringen op aan het kwijtraken van veiligheid. Maar met gedachten gaat het net als met verwondingen en het groepje mensen beslist plechtig dat ze hun denken niet meer verdekt gaan opstellen, maar dat ze samen een openlijke reactie gaan geven, als bewijs van leven. Hierover gaan ze niet suffen zodat het levendig bestaan hernomen kan worden.
En met deze plechtige belofte kan de weldadigheid van het leven, ook voor deze dag triomferen.
Uw getuige
Nexus
