Waarde lezer,
Een raadsel is het. Waarschijnlijk betreft het een menselijk verschijnsel, het remmen van de dood, of zelfs het stoppen ervan.
Enkele dagen geleden voltrok zich hier een vreemd fenomeen. De kat Remus was al enkele keren sterk ruikend (naar dierenarts), thuis gekomen en langzaam was hij minder beginnen te rommelen. Ook zijn ademhaling deugde niet meer. Eén en ander gaf Titus aanleiding om zijn gedachten te verplaatsen naar een wereld van rust en vrijheid. Een vrolijke wereld die er zat aan te komen als de kat eenmaal dood zou zijn.
Aangenomen dat de dood van Remus onafwendbaar was begon ik stilaan te waken. Ik liet hem dicht tegen me aan liggen in mijn mand waar hij nu werkelijk dood stil bleef zitten. Dood gaan is hard liggen dus ik bood zoveel mogelijk zachtigheid aan, de vrolijke bui van Titus negerend.
Maar de volgende dag, werd hij plots meegenomen, een draagbak ingelegd en weggevoerd. Waarom niet verder wegglijden naast mij in mijn mand, vroeg ik me vertwijfeld af. Waarom doodgaan in de auto, of langs de kant van de weg?
Als één van je kennissen in het onbekende verdwijnt is dat akelig. Ergens gestrand in een godvergeten elders. De verkeerde afslag genomen. Nog amper levend, of amper dood waarschijnlijk.
Maar enkele uren later wordt hij plots weer binnen gedragen. Verward, geschoren en ruikend naar mensen spullen van het soort waar ik van gruwel.. Maar leven doet hij wel!
De wederopstanding van Remus is een bijzonder verschijnsel te noemen.. De dood die wordt geremd, te grazen genomen, pootje gelapt.. De dood die pardoes op zijn neus terecht komt. Haha.. die dood !
Donder, zegt Titus. Dat is vals spelen. Wie deelt hier de beslissingen uit omtrent ( moeten ) leven of sterven, los van wat de natuur heeft beslist ? Hier is iets eigenaardigs gaande en op die manier duikelen we samen in een misselijke warboel van zelfbedrog vindt hij. Bij hem bestaat alvast geen gevaar om het geval te gaan romantiseren. Hij weet dat het bij een dergelijke situatie raadzaam is om niet bij zichzelf te rade kan gaan. Een nietsweter dus, die beseft dat dit voor iedereen een uitgemaakte zaak is. Het leven wint hier op de dood.
Remus zelf is inmiddels in een diepe onrustige slaap gesukkeld. We slaan hem nauwlettend gade. Wat heeft hem in staat gesteld voort te bestaan?
Deze nerveuze gedachte overrompelt me zozeer dat ik mijn starende ogen even moest sluiten; omdat het turen naar de kat me duizelig maakt.
Als je antwoorden zoekt, zit er niets anders op dan je neus te gebruiken en dus begin ik met hoog opgeheven neus de geur rond Remus op te snuiven. De geur van de dood die voor de gek gehouden wordt. En rond de kat neem ik een sterke plechtig stemmende geur waar. Mijn behoefte aan het wonderbaarlijke is bij deze uitgeput.
En het beestje, dat uiteindelijk als mijn persoonlijk warmtekruikje door het leven zal gaan, ligt nu gelukzalig in en uit te ademen. Na een onbegrijpelijke terugkeer vanuit een godvergeten elders, duurt deze toestand van verzaliging nu gewoon verder..
Een wonderlijk geval dat past bij een opgewonden gemoedstoestand
Uw verwarmde
Nexus
