Beste lezer,
Jammer voor de steeds luider roepende ‘hosanna-fan club’ van de infant Rasmus, maar vandaag gaat het nadrukkelijk niet over hem. Het is welletjes geweest (en om iedereen gerust te stellen: Het kind stelt het goed. Het kind is blij!)
Neen, ik vertel je een verhaal waarvan het geen zin heeft het anders te vertellen dan het is, vermits het een diep treurig verhaal is dat ik zag gebeuren, glurende door kijkgaten in de omheining.
Waar ze vandaan kwamen wist niemand, maar plots liepen ze daar rond het domein; 2 kleine hondjes, een broer en zusje leken het wel van het type hondjes dat in de tas van een mens kan zitten. De beestjes waren duidelijk kwijt maar zagen er niet uit dat ze omwille van de sport zouden weglopen.
Ze leken niet blij vrij te zijn, maar eerder ontzet en verschrikt door het leven zelf.
Het ging dus niet goed met de twee en de wereld had duidelijk weinig compassie met hen gehad, hoewel die wel degelijk op zijn plaats was geweest
Een aantal mensen stopten om te helpen het duo te vangen die paniekerig heen en weer begonnen rennen.
‘Nu komt het’ zei ik tegen Rasmus die af en toe meekeek als hij even niks anders te doen had.
Het eerste wat je in het geval van zo’n vang actie door de mensen ziet, is een belachelijke achtervolging waarbij de achternagezeten hond steeds harder loopt en de mens steeds hijgerig naklost.
Met grote hoeveelheden lekkers en netten, hoor je dan plots triomfantelijk ‘We hebben hem!’.
Verloren voor de vrijheid, voor een leven als miniwolf in de mini-jungle van deze vreemde gekapte omgeving. Maar goed, ze hadden hem, eentje van de twee toch. Waarna het beestje als een drenkeling in een dekentje werd gewikkeld. Ik slikte als ik het daar zo op mijn mens haar knie zag zitten. Waar haalde ze het vandaan? Straks kregen wij er hier nog mee te maken alsof hier nog niet genoeg veranderingen de orde van de dag uitmaakten.
Voor de hondjes leek hun twijfel aan de goed afloop, nu een zekerheid geworden dat ze niet meer thuis zouden raken. Bitter!
Maar uit weerzin tegen de algemenen richting van het leven, ging de jacht gewoon verder. De mens op jacht naar de eigen verschoppelingen. Een misselijke warboel van zelfbedrog. Plots stopte een grote auto waaruit mensen kwamen met netten en even later was ook het tweede beestje gevangen. Beiden zaten nu in een kooi in de grote auto. Alle mensen keken blij.
‘Hij was een hond en schreide dagelijks’; dat heb ik eens gelezen over een dergelijk klein hondje dat was opgepakt, sprak een weke passerende vrouw.
Rasmus keek me vragend aan.
Ik zei niets want ik moet me voor de kleine houden aan beleefde dingen en die hebben hier niet veel zin.
Uw doordachte
Titus
