Beste Lezer,
Afgelopen week deed zich hier, laat op de avond een incident voor dat me – weerom- opzadelde met een groot medelijden met mijn mens. Het mens beest gedraagt zich sowieso in regel al als een stuntelig wezen in het donker niet in het minst omwille van zijn gebrekkige zintuigen maar zoals gezegd, was deze aftandse uitrusting afgelopen week niet alleen pijnlijk maar ook ronduit belachelijk.
De nacht was al gevallen als ik buiten plots een zwaar conflict hoor.. Hijgen, blazen, kloppen, piepen.. Als trouwe hond, spits ik op zo’n moment mijn oren en kijk de mens doordringend aan. Een dringend verzoek tot actie.
Geen reactie. Verdiept in papier. Geen aandacht. Dit geloof je niet als hond maar het gebeurt wel.
Het conflict zet zich verder. Ik hoor dat er slachtoffers vallen en mijn jachtinstinct wordt wakker. Titus doet vrolijk mee. Het volgzame knaapje voelt dat er wat staat te gebeuren en begint te blaffen.
De mens kijkt op van het papier. Kijkt naar buiten maar ziet en hoort niets ! Ruikt zelfs niets. Ik slik. Mijn mens blijkt weer maar eens een gebrekkig beest te zijn. Zuchtend gaat ze zitten en verdiept zich weerom in papier alsof daar iets uit te halen zou zijn.
Wat nu ? Ik geef Titus sein om hard en zenuwachtig te beginnen blaffen. Staart rechtop, nekharen recht, strak starend naar buiten. Dat lijkt te werken. Onze mens staat op , neemt een lichtstraal in de hand en begeeft zich naar buiten. Ik toon haastig de weg naar een gat onder een heg waar nog net een vos uit weg glipt. Uiteraard te laat !!! Ik kan wel janken van frustratie.. Door de totale afwezigheid van menselijke zintuigen van enige betekenis te laat ! !
Later die avond switcht mijn humeur van nijdige irritatie naar een diep medelijden. De mens is zo ingesteld geraakt op niet natuurlijke saaie en repetitieve geluiden komende uit allerhande toestelletjes dat de complexiteit van de natuurgeluiden stilaan aan hem voorbij gaat. Zijn geluidswereld en geurwereld is zo arm geworden dat de oren en de neus van het mens beest de complexiteit zelfs niet meer lijken te kunnen opvangen. Ze horen of ruiken het niet meer ! De onvoorspelbare compositie van een conflict in de natuur lijkt onbereikbaar te zijn geworden voor hen. Zouden ze beseffen hoe kwetsbaar dit hen maakt en hoe hulpeloos ?
Terwijl mijn mens beest weer in de papieren duikt ( ??!!) kijk ik lang naar de bijhorende oren. Trieste schelpjes van niks. Ook de neus lijkt een droog en doelloos dingetje. Het is me een raadsel hoe de mens desondanks toch steeds met buit thuis komt om ons te eten te geven.
Buiten houden de jager en de prooi zich stil en kan de nacht haar verhaal verder gaan vertellen.
In volle mededogen
Uw Nexus.
