Beste lezer,
Het is nu officieel. Mijn mens lijdt duidelijk aan een voorjaarsdepressie, getuige haar voortdurende geïrriteerde tegenwerpingen bij alle grote en kleine conflicten die hier ontstaan tussen de honden.
Maar afgezien van enkele kleine fysieke kwetsuurtjes, een licht assortiment kneuzingen, een brochetje builen, ontspring ik liever de dans van een ernstig conflict en beschik ik in deze over capaciteiten die – althans door de mens – blijkbaar slecht onder woorden te brengen zijn.
Zoals andere honden een vetlaag kweken, cultiveer ik de kunst van het superviseren. En zoals iedereen weet, is mijn recht op conflict behoorlijk ongeschonden, want nauwelijks gebruikt.
Maar afgelopen week, toen Rasmus me in een sprint frontaal omver stootte, verloor ik mijn geduld en vloog ik zwaar op hem aan. Even schurkten we op de grond tegen elkaar aan, toen sloeg ik de kleine overkop, en als een dolgeworden beest stootte ik hem nog enkele keren omver tot mijn mens ons uit elkaar haalde voor de herrie – volgens haar – helemaal uit de hand zou lopen.
Het mocht weer eens niet en ons zinvol gevecht werd tot een fait divers gereduceerd.
En dus nog maar eens een onverwoestbare streep door de andere zo leuke barbaarse praktijken. Onbegrijpbaar want zoals elke beestige hond weet, is de mens ook een notoire ruziemakende, gierige, afgunstige, laffe, ijdele verklikker, een hielen en kontlikker, integraal ongeschikt voor een voorbeeldig gedragspatroon waar wij honden ons zouden moeten aan spiegelen. En wij zouden vol gebreken en conflict zitten??
Toemaar! Tere materie, een conflict voor de mens
Maar ondertussen zitten we wel total loss in elkaar gesleuteld door de mens die ons naar zijn zieke fantasie geboetseerd heeft!
Persoonlijk interesseert het me niet om een hond ruziemakend op de hielen te zitten en ik heb geen boodschap aan het uitvergroten van de kleine lettertjes op zijn ziel. Direct intimiteit is aan mij niet besteed maar te veel is te veel.
Na deze oneerlijke interventie loerde ik Ramus verder tegen de grond, maar, zonder op mij acht te slaan, ging hij zijn gram halen bij de gapende en verontruste omstanders. Hij liet ook hier het achterste van zijn tong niet zien (en niet alleen zijn tong) en ik worstelde ondertussen met een gebrek aan begrip die tot een soort frustratie die leidde die mij verlammend in zijn greep nam.
En dan kom ik terug op de kwestie van de anderen, en in hoeverre een hond zich mag permitteren om een ander beest of mens te ‘gijzelen’ met zijn meedogenloze uitgelaten charme. Hoe beschamend springt de mens om met zijn groeiende belangstelling in hem.
(zucht)
En dus… boven de ruchtbaarheid van de schertsende mensenakkoorden verkies ik nu de zure pieptoon van de eenzaamheid.
Ik ben ontevreden met mijn lot, maar draag het. Als ik middelen had, zou ik er een drager voor inhuren, nu tors ik mijn lot alleen, uren aan een stuk op een reukloze dinsdag. Als ik omkijk, zie ik Rasmus op een eerbiedige afstand volgen, zijn ziel als een opgevouwen vlindertje onder zijn tong.
Uw dragende
Titus
