Beste lezer,
En als ik hem eens pak… dacht ik, toen een jonge, gemuilkorfde Chihuahua op het domein werd losgelaten want wat moet een vermoeide hond met een dergelijke situatie. Ik vond het beestje erg verontrustend. Met zijn muilband en regenjasje, had het iets zwaar overtolligs.
Het hondje leek geen punt te maken van zijn jasje en verdedigde allang niet meer zijn rechten op waardigheid die hem door de mensen was ontnomen.
In elk geval zag ik hem geen deel uit maken van een functionele roedel zoals ik die kende van vroeger, van de warme wal van het bestaan met gemiste oude jachtmakkers waarmee ik rond kloste, mijn vriendinnen Wiezeke en Nelleke waarmee ik passionele momenten deelde, zo naast elkander in kuiertempo, ten zeerste ontroerd door de mooie inrichting van de wereld die een jonge hond toestond om naast zijn vriendinnen en mentors te lopen in een innig gestemde vrolijkheid. Nu eens met de schouder, dan weer met de dij kleine duwtjes gevend, net zo lang tot mijn introverte zelve weer net zo vrolijk en lacherig werd als de voltallige groep vertrouwde vrienden. En als ik dan volledig glansde en volkomen week was geworden over zoveel gezonde en ongehavende compagnons werd ik meestentijds zeer gelukkig.
Want mijn jeugd had alleen een wereld gekend die voor mij uit lag en nu lag er achter mij ook een wereld! En daar lag ook mijn onrust en de troebele lust om tekeer te gaan tegen ieder die mijn rustig en wel verdiend verdriet wou verstoren. Eén van de jong mensen zei mij te begrijpen omwille van dat verdriet. Door dat verdriet raakte hij vol zwellende vochtige adem.
Het beestje loerde nu gemelijk vanonder een stoeltje, net als zijn baasje, zo onbereikbaar voor Rasmus en mij dat het mij met onmacht vulde. Hij wist nog wel wat er gaande was maar niet meer hoe hij die toestand het hoofd kon bieden. Hij had inmiddels één van zijn teentjes geneteld en dat deed blijkbaar zo’n pijn dat hij zijn tong moest uitsteken om wat af te koelen.
Mijn mens had het regenjasje inmiddels verwijderd. Dat leek te helpen, maar toch; zijn kop leek een leegte te behouden. Dat werd duidelijk toen Rasmus hem dan toch dartel uitnodigde tot spel en het beestje naar de grond bleef kijken, omdat hij dan tenminste nog iets zag waar hij enige houvast aan had en het ontbrak hem zelfs aan de kracht om zich om te draaien en weg te gaan. Dat naar de grond kijken werd hem intussen noodlottig, want nu merkte hij niet, ook niet op het laatste ogenblik, dat Rasmus weer op hem af kwam draven, nauwelijks minder energiek dan de eerste keer. Het beestje kromp nu in elkaar.
Als jonge hond stelde hij er duidelijk geen eer in om zo snel mogelijk voor vol te worden aangezien. Rasmus probeerde zijn grote lijf nu liefelijk te draperen rond het zielige personage. Een esthetische inval maar zinloos. Wat een omgeving..
Met weemoed dacht ik nu terug aan mijn oude kameraden. Ik miste ze maar ik haalde diep adem. Ik bestond. Maar toch ..
Mijn vele protest acties van de afgelopen weken en maanden hebben me een kop vol leegte opgeleverd. De frustratie onder mijn poten heb ik weggegraven naar een eindpunt dat tevens de grens van mijn onrust bleek te zijn. Eén en ander bleef niet ongestraft, maar dat kon me niet langer verdommen.
Maar goed; ik kan geen nukkige, solitaire en eenzame hond worden. Dat brengt domweg niet genoeg op.
Stilaan begrijp ik ietsje meer van de gang van zaken van een roedelleider – denk ik.
‘Titus heeft het wat moeilijk de laatste weken, terwijl Rasmus waakt en groeit.’ Mijn mens zegt zoiets nadrukkelijk. Het wordt even stil waarna één van de jongmensen (vrolijk gevolgd door Rasmus) plots tegen me aan komt liggen. 2 grote lijven. Ik wil dit niet, maar als het me zonder te weten waar het vandaan komt, dan toch lukt om uit te ademen voelt dit zo vreemd en zo mooi dat ik ontroerd raak, mijn ogen dicht knijp en een nieuwe warme wal voel.
Uw omwalde
Titus
