Beste lezer,
To dek or not to dek..
Dit galmt hier al dagen via de infant Rasmus die – bol van de puberhormonen – alles en iedereen tracht te be-dekken, te be-leunen, te be-likken en te be-rijden.
Ik doe alles wat in mijn macht ligt hem te overtuigen dat het niet mag – van de mens welteverstaan, en dat hij ermee in de problemen gaat komen, hoe absurd dit ook is.
Maar het gedeelde geheim van de instandhouding van de soort, waarvan blijkbaar alleen mensen zijn vervreemd, maakt zich op gezette tijdstippen ook gewoon van ons meester. Het zoemt en brult in onze lijven die waarachtig niet beter weten dan hier gehoor aan te geven. Een aaneengesloten rij van oude bewegingen die zich voortzetten in levende wezens, die bij ons honden jaar na jaar eerst lijken te vervagen en dan ineens nog blijken te leven in zo’n jonge puberhond die handelt als in een oude droom. Als hond is men het snel eens met elkaar en kennis maken hoeft niet als men van nature één van zin is
Maar het mag niet, zo heeft de mens besloten, enkel als ze toestemming geven.
Rasmus heeft dit nog niet begrepen en dus gooit hij zich op alle teefjes die hij te pakken krijgt. Vol overspannen verwachting zelfs, nu plotseling al zijn gevoel als een logge, te zwaar geladen pijl, gericht is op bevruchting. Daar kan trouwens mijn begrip voor bestaan. Het brengt herinneringen terug.
Zijn spierkracht is bij dit feestgedruis de doorslaggevende factor. Die geeft hem vleugels en maakt hem enthousiast en driftig, maar hij doet toch matig zijn best om veel gevoel te leggen in zijn overrompelende liefdesroep, hetgeen de jongmensen in de groep doet fronsen, zeker als Rasmus ook nog melancholisch gaat huilen als een wolf waarbij , hoe intenser het geluid hoe smartelijk het verlangen wordt en des te groter de wervingskracht die van de infant uit gaat.
Maar het mag niet.
Nochtans had de kleine een ouder teefje zo gek gekregen, dat haar verlangen mee resoneerde en dat ze leuk mee wou doen, want het beestje was zo bewogen en sidderend ontroerd geraakt door het jonge geweld, dat ze dacht, wat een roerende hond is dat en ze hem liet begaan. Zonder enige zelfbeheersing zocht Rasmus de best plaats om zich over het beestje te draperen, daarbij de meest idiote buitelingen uitproberend tot hij een niet direct ideale positie vond, maar toch één die beginnen mogelijk maakte.
En dat het niet mag, probeerde ik hem nog te zeggen.
Meer voelend dan weten, zag ik mijn mens zich klaarmaken om een eind te maken aan deze mooie ontmoeting. Ik voelde de onrust ook bij de jongmensen stijgen. Iets aan deze onstuimige energie maakt hen blijkbaar wrevelig. Nog eventjes en het feestje zou worden onderbroken.
Misschien dat Rasmus’ gebrek aan fijnbesnaardheid daar ook wel wat schuld aan was (het teefje had al alle hoeken van de bunker gezien), maar op die gedachte kon de kleine natuurlijk door hetzelfde gebrek niet komen, zodat zijn verbijstering groot was toen het feestje werd onderbroken.
En dat het dus niet mag en niet toegelaten is. Naar verluidt zouden hier en daar nog een aantal honden zijn die het wel mogen. Geen hond die daar iets van snapt.
Rasmus moet deze wetenschap nu rustig verteren, zodat ook zijn droom stilaan kan vervagen en hij aldus volwassen kan worden.
Uw uitgedroogde
Titus
