Beste lezer,
Het is ook voor de mens soms een weldaad om deel te mogen uitmaken van een grote familie roedel, een even grote weldaad als troost aan iemand die schreit.
In onze wereld is het de normaalste zaak om beschermd te worden door de roedel, tegen elk gevaar dat het leven en de waardigheid bedreigt.
Voor de ‘mens – in – gevaar’ lijkt het deel uitmaken van een echte roedel eerder een sprookje te zijn, misschien het enige sprookje dat hier te vertellen valt. Er was eens… Een mooi begin waarbij je je – voor de mens – geen eind kan voorstellen.
Tot voor kort dus, toen hier plots het bestaan werd verkondigd van een wonderbaarlijke mensenroedel, die – met een krankzinnige warme kracht – een ingreep kwam doen op de weerloosheid van een jong mens door het mensenkind te omringen als een beschermend schild.
Groot en angstaanjagend zagen ze eruit… Vikingen, passend bij ons gehoornde schapen. Allen voortbewegend met ronkende wielen onder zich. Gelukkig kwamen ze met goede bedoelingen, sterker nog, ze kwamen met een missie.
Nieuw leven dus waar je de zin van kunt aanvoeren en het hele gedoe.
Wie mij een beetje kent weet dat ik een groot liefhebber ben van wielen allerhande, en nu bleek dus een wielen mensen volk te bestaan, dat zich met een moeiteloze zotte zaligheid op 2 snorrende wielen verplaatst.
Soulmates.
En dus…
Werd algauw een plan gemaakt met het wielenvolk; een plan waarbij ikzelf met het meisje zou meegaan naar een plaats vol mensen met ernstige gezichten, uniformen en mensen benchen, waar het meisje zou gaan vertellen wat er aan de hand was zodat één en ander kon worden recht gezet.
Rasmus smeekte om mee te mogen gaan, uit nieuwsgierigheid natuurlijk, maar – onder ons gezegd – ook omdat hij domweg nog niet alleen kan zijn. Mijn mens besliste dat het te vroeg was en dus bleef hij mokkend achter.
Groot was mijn geluk toen ook het wielenvolk hierbij post vatte als roedelleiders die een safe zone met zich mee leken te brengen.
Dat mijn vege lijf, mijn vacht, oren en tenen hiervoor lange tijd als knijp houvast moesten dienen vond ik helemaal ok want ik voelde dat dit menens was. Onheilspellend als slagersmessen voelden de mensenstemmen daar soms met alle moeilijke vragen, maar niettemin viel alles stil toen het jongmens de moed had op alle moeilijk vragen te antwoorden.
Hier leek een veldslag gewonnen waarbij de aanvallers een opdonder hadden gekregen, de overwinnaars de zege en ik een verbandje om een pijnlijke poot.
Nu, een tijd later, lijkt de aandrift tot het eeuwige zwijgen voor het meisje gezakt, en de koorts lijkt uit de kop gedwaald. Stilaan kan ze het slagveld overzien en terugblikken op de veldslag die ze gewonnen heeft.
In orde denk ik dan.
In deze strijd werd de voorhoede zo onverwachts aangevallen dat niemand de hoofdmacht kon melden dat het veilig was en van de achterhoede heeft niemand iets vernomen. Ha !
En vertedering is één ding maar het bezit van wielen ook.
Uw Rolling Stone
Titus
