Beste lezer,
Het vege lijf als aanhangsel mee moeten zeulen tegen wil en dank, omdat men zonder omhulsel niet van conceptuele betekenis kan zijn, kan als een doorn in het harmonische vlees gaan gelden, zo bleek hier een tijd geleden.
Je hangt er aan vast, terwijl het op onvoorspelbare wijze evolueert, tegenwerkt, last geeft, knarst en piept zonder aanwijsbare reden, en algemeen je eigen authentieke zelve verraadt.
Dat dacht ik toen de najaarsregen ons hier naar binnen dreef terwijl we ons zwaar van de zomergeneugten met een trage plechtige tred voortbewogen. De extra zomerkilo’s doen mijn vlees stralen onder de pracht van mijn vacht. Ze doen mijn poten dieper in het zand zakken bij het wandelen, ze zorgen ervoor dat ik waardig ga schrijden eerder dan lopen. Ik hoor takjes onder mijn poten kraken die voorheen enkel piepten of makkelijk bogen. Een kwestie van ’embarras du choix’
Ook voor enkele jongmensen lijkt de zomer zeer gul te zijn geweest in termen van investering in lichamelijk omvang. Ook zij lijken te promoten: Magere en tanige lijven zijn ongeschikt voor een positie van respect in de groep.
We proberen het mijn mens al lang duidelijk te maken: Verlaat men de goed opgebouwde contouren van het eigen lijf door te gaan beknotten in eten, dan sluit men zichzelve buiten op een manier die weinig eervol is. Ze begrijpt het niet of ze wil het niet begrijpen.
Ook Rasmus hoopt zich bij onze lijvige club te mogen vervoegen, maar hoe groot hij ook is, hij blijft in staat om in weerwil van zijn massieve structuur uiterst snelle wendingen te maken.
Zo niet wij.
Men ziet hem verder zijn gewicht niet aan omdat de uitdrukking van zijn kop zo sterk is. Hij heeft iets meligs in de ogen, dat maakt dat men voornamelijk naar de wijze waarop hij kijkt, schouwt, en niet naar de omvang van zijn gedaante.
Zo niet bij ons.
En ondanks de vele pogingen van mijn mens enige beweging in de lijven te manifesteren, zijn sommigen hierover niet meer tot conversatie bereid, want men behoeft niet diep te kunnen nadenken om na een poos te beseffen dat het evenveel moeite kost om het lichaam te verzwaren, dan om dat niet te doen. Het heeft dus volgens mij geen enkele zin het er over te hebben en degenen die aandacht schenken aan de mogelijkheid tot vermageren verwerpen die dus ook meteen weer. Het voelt nu eenmaal fijn je eigen gewicht tegen de wereld aan te gooien.
Maar mijn mens is niet te vermurwen en een jongen en ik moeten plots met onze lijven de taluds op en af met een hondje dat dringend dient te leren volgen in het leven en dat levert al gauw vernederende posities op want op het moment dat het hondje plots een sprintje neemt naar beneden moeten de lijven, ook het mijne kruiperig volgen. Men is dan ook holderdebolder op de terug weg voordat met de top heeft bereikt terwijl het kleine mormeltje met extra ongenaakbare blikken de overwinning behaalt.
Samen met een jongere en mijn gewicht zit ik na een korte poos hijgerig en enigszins gehavend onderaan de talud een poging te ondernemen om mijn waardigheid te behouden. Ik kijk naar boven. Daar ligt de toegang tot de twijfel en die blijft ons ontzegd tot we erin slagen boven te raken. Op die manier blijven we ten prooi aan onzekerheid zitten.
Mijn mens kijkt ons vragend aan. Goed. Als zij mijn twijfel kan strelen dan gun ik die haar. Allesbehalve het mogelijke misprijzen.
‘Toch maar een plan voor wat beweging en soepelheid?’ oppert mijn mens.
De jongeren knikken. Ze hebben ook stilaan genoeg van een teveel of tekort aan schraalheid, in zichzelf en in het lijf.
De spottende blikken van het kleine agiele hondje geven het laatste duwtje.
De herfst zal worden gebruikt voor beweging, want tot ons lijkt stilaan te zijn doorgedrongen dat wij in onze lijven de wereld geenszins gingen veroveren, doch alleen maar langzaam en snoezerig hadden zitten suffen.
Uw (verplicht) geactiveerde
Titus
