Beste lezer,
‘Ik denk dat hij het leven misbegrepen heeft’ meldde één van de jongeren toen een Duitse herdershond Roxy zich hier verkrampend terugtrok, zonder enig notie wat te doen zonder een mens die zijn leibandje vasthield en hem instrueerde wat wel en niet te doen.
De uitnodiging van een andere hond om te spelen bracht hem danig in de war. Liefst trok hij zichzelf terug in een bench, bibberend wachtend tot alles weer normaal zou worden en hij terug aan de warme rokken van zijn mens kon hangen. Volwassen worden wou hij niet, initiatief nemen al veel minder en voor vrienden was hij duidelijk allergisch.
Hij had alles om gelukkig te zijn, maar plezierig voelde hij zich duidelijk niet.
‘Volgens mij houdt hij niet zo van honden’ opperde één van de jongmensen. Ook Rasmus, die het beestje al enkele keren uitgenodigd had voor een feestje, bleek het te hebben opgegeven. De vrolijke directe intimiteit was aan Roxy niet besteed. Hij hield zichzelf nadrukkelijk gegijzeld in een poel van zieligheid.
In verband met zijn zelfopgelegde drukte van eigen zelfbeklag, leek Roxy echter aan niets anders te kunnen denken dan aan zijn eenzame ellende, nu hij ver weg van zijn normale comfortzone plots op eigen poten moest staan. En als notulist van zijn individuele betekenis leek hij plots te beseffen dat het niet veel zin had zich te beperken tot het zeurderig wenen en zielig kijken dat hem tot nog toe altijd weer aan moeders rokken had gekregen.
Maar bij de rest van de roedel leek het wel gezellig. Er werd geravot en er werden spelletjes gespeeld en nu en dan kon een lichte aanzet tot deelname worden gezien bij Roxy, maar hij hield zich dan nog net op tijd in …
Maar tegen de middag voelde dat inhouden stilaan als een licht tekort en toen hij het eenmaal als een pijnlijke storing voelde, werd hij ook meteen weer nors en dacht, ‘Wat hebben die rothonden de hele dag te kwispelen, zo op het oog zonder enige reden’
Een van de jongeren kreeg nu de opdracht om Roxy’s krampachtige comfortzone een beetje te gaan rekken om dan toch nog, stilaan een eigen leven te beginnen. (krampjes bekijken, onderzoeken en wegwerken hoort bij de taken van de jongeren). En dus…
Bij wijze van inwijding werd hij toegeleid naar een soort hondenkermis (hangende snoepjes, balletjes en beertjes) waar de ganse roedel opgewonden was naartoe gerend.
Hiermee zouden de kleine lettertjes op Roxy’s ziel eindelijk worden uitvergroot. Zonder een mens aan de leiband wou hij eerst niet aanzetten, maar eens aan de zijde van een mens was Roxy klaar voor een nieuw hoofdstuk in zijn leven. De jongeren hielden hun adem in. Roxy was uit zijn krampje gehaald.
Eerst werd nog onderdrukt gefluisterd. Tere materie, zo’n eerste stapje in de volwassenheid…
Maar alle lieve donzige honden en pantoffelwolven ten spijt werd het dan toch nog een zeer pittig feestje en verschanst achter zijn eigen poppenkast werd Roxy, dankzij de jongeren, voor het eerst volwassen.
Uw notulerende
Titus
