Beste lezer,
De aankomst van het meisje was de inleiding van een reeks schokkende gebeurtenissen, die enkele van mijn overtuigingen volledig op zijn kop zouden zetten.
Het meisje besloot bij aankomst, in de auto te blijven.
Het bestaan van ons en van de anderen ontging haar duidelijk terwijl zij op de achterbank ijverig zat te tokkelen op een soort hand-lichtbakje waar mensen trouw mee lijken rond te hossen. Het meisje gedroeg zich correct naar de code van dergelijke bakje, namelijk niet opkijken, de wereld afsluiten en zelfs mij negeren die inmiddels plichtsbewust op de achterbank bij haar was gaan zitten.
Het kind keek boos en leek verenigd te zijn met het dingetje en de lichtjes die eruit schenen. Ze had daarin duidelijk een eigen bestaan waarin al haar noden vervuld leken te worden. Erg fijn, leek het wel dat tokkelen met zo’n bakje. Een lichtje in de donkere nacht van de ziel.
Ik voelde me licht jaloers.
Het meisje leek als vanzelfsprekend te verdwijnen in die platte wereld, maar dat hield wel in dat haar omgang met anderen steeds geringer moest gaan worden. Haar leven leek wel erg klein en knullig te worden op die manier
Rasmus keek vanuit de verte toe, niet begrijpend waarom het feestje niet van start kon gaan bij dit gezelschap.
Ik ging nu dichter tegen het meisje aanzitten om mijn aanwezigheid te onderstrepen. Het zou een beginpunt kunnen zijn en dus hield ik vol. Want als men zo doende is met het grote werk een ziel terug te vinden, dan komt men zo langzamerhand in de greep van die machtige taak en dan is het ook maar beter dat men er zonder afleidingen in op kan gaan.
Geen reactie.
De moeder van het kind probeerde nu een bakje afhandig te maken, enigszins argwanend en voorzichtig alsof ze een wild dier zou gaan benaderen.
Het meisje werd hierop inderdaad ongemeen woest, sloeg met de deuren van de auto en stootte vreemde geluiden uit, net zo lang tot ze het bakje terug in de handen had. De moeder lachte zenuwachtig en enigszins verontschuldigend.
Ik zinde nu op een andere gelegenheid om verder contact met haar te maken, maar begreep dat het lichtje niet alleen de donkerte, maar ook de volledige ziel van het kind op had geslokt.
Een twijfelachtig lichtje en een schokkende ontdekking.
Het kind had het dingetje weer stevig vast en kwam niet meer uit de hoek waar zij zich had ingewurmd met haar hoofd diep in een kap weggestopt. Ze was duidelijk al zo lang gemelijk en knorrig dat het een te groot besluit was daar mee op te houden.
Moeder besloot te wachten. Dat was nijpend want er veranderde verder niets.
Rasmus besloot kort poolshoogte te nemen, stak zijn kop binnen in de auto, nam zijn aanloop tot iets vrolijks, maar daar bleef het bij. De auto leek een kooi met daarin een onbenaderbaar dier.
De dag ging verder met de andere honden en jongmensen en toen we na afloop van de dag terug bij de auto kwamen, zat het meisje, als vanzelfsprekend maar niet billijk, nog steeds te tokkelen. De moeder stond verkleumd tegen de auto geleund.
Het kind was nu volledig weggevlogen van de plaats der levendigheid. Het was thans zeker dat ook haar leven door het bakje was opgeslokt en dat ze met het andere leven niet meer te maken had… Mee te maken had gehad.
Vooruit maar, daar heb je de hele verleden tijd, dacht ik toen de auto uiteindelijk met een ondergaande zon verdween.
Uw bezielde
Titus
