Beste lezer,
‘Het gaat helemaal goed. Iedereen heeft schrik van mij’, kwebbelde hier laatst een meisje toen ze voor het eerst toekwam.
Ze noemde zichzelf ‘de Bitch’, een vreemde naam gezien ze helemaal niet op een teefje leek.
Ze wachtte nu geamuseerd op een reactie van mij of van de andere jongeren, maar die bleef uit.
En dus ging het dan maar over haar hondje, een wit teefje poedel, dat zich extreem zenuwachtig verstopte. Ze was lang en mager, een rusteloos diertje dat leek te verdwijnen in haar eigen schaduw.
Het duo leek de lucht uit de ruimte te zuigen. Zelfs Rasmus werd stil en dof en na een tijd was alles stil, terwijl enkel het meisje nog schonkig zat te praten.
‘Wat heeft jouw hondje nodig, denk je?’ vroeg mijn mens nu droogweg.
‘Hij is bang dat de andere honden hem gaan pesten’, opperde het kind terwijl ze ons ‘andere honden’ nu aankeek alsof we met z’n allen beheersende geweldenaars waren die ze er snel van langs zou geven.
Mijn binnensmonds ontevreden mompelen werd nu plots ook als agressief grommen beschreven. Het werd nogal bespottelijk. Ook mijn mens had er stilaan genoeg van en dus begon ze uitgebreid te vertellen over de origine van het poedelras. Water jachthonden, en dus uitstekende zwemmers. Misschien kon de poedel in het water nieuwe vrienden maken.
Rasmus – als hemelbestormer in de vijver – zou haar meenemen in het water.
Dus, nadat de poedel het operationeel terrein had overschouwd en nadat haar baasje haar maar schoorvoetend had willen ‘afgeven aan het water’, betrad het beest voor het eerst de waterarena.
De duvel mag weten hoe ze het klaar speelde maar enkele territoriale minuten later durfde niemand nog het water in en zaten alle honden, inclusief Rasmus, aan de kant, dof voor zich uit te staren.
Het meisje glunderde met kwalijk oplichtende ogen.
Misschien hadden we het beestje toch niet van moeders rokken mogen scheiden.
Vermits de dag nu hellehond allures begon aan te nemen, vroeg mijn mens dit inhalerige duo nu even te aanhoren wat de andere mensen en dieren in ons groepje precies nodig hadden:
‘respect’
‘aandacht’
‘rust’
‘pizza’
‘toegang tot de vijver’ ( dit kwam van Rasmus )
‘recht op zachtmoedige stommiteiten’ ( hu ?? )
…..
Voor het eerst was het meisje nu stil en luisterde; haar hondje drijfnat en piepend aan de kant.
Er stonden nu zonderlinge zaken te gebeuren die interessante rechtzettingen met zich mee brachten toen de poedel aan een andere jongere werd toevertrouwd en het meisje tot ambassadeur van de noden van een andere hond werd benoemd.
Enig tijd later hadden we een nieuwe realiteit.
Beiden waren nu druk doende een nieuwe huid te passen om zo een vel vinden dat ze aantrekken konden… Want als je geen aanklager of slachtoffer kan zijn dan heb je tenminste vers vel nodig.
In hun geval met elkaar op een slappe koord, nu eens kleine hoogstandjes belevend, dan weer vallend zonder net maar de poedel leek nu meer haarzelf te zijn geworden en met haar nieuwe huid zag ik plots ook haar ware zelve verschijnen, een schitterende hond waar ik mijn ziel voelde voor aanmeren om vervolgens asiel aan te vragen in haar ogen.
Ze negeerde mij.
Zucht.
Uw gegeneerd sociaal stinkdier
Titus
