Beste lezer,
Op zoek naar een volgzaam vrouwtje brachten heel wat jongmensen de afgelopen weken vrouwelijk geweld op het Patrasche toneel.
Het leek vooreerst onschuldig, klein van gestalte als ze waren, maar ze kwamen en kliefden vervolgens onze rustige club van vol overgave luierende reuen hier doormidden, en wij sukkelaars hobbelen in hun warme val.
De jongmensen wisten zich er duidelijk geen blijf mee. Moesten ze voor het vrouwelijk geweld supporteren of ons, reuen schaamteloos beschermen?
In een poging wat kordate duidelijkheid te scheppen in wat stilaan op een kleine hysterie begon te lijken, deed ik wat ik mijn vroegere leermeester zag doen: kalmeringssignalen uitsturen om het vrouwelijk geweld te dimmen.
Geen effect en geen volgzame vrouwtjes….
Het vrouwelijk drama werd nu verder opgevoerd voor het jongerenpubliek dat geamuseerd zat toe te kijken. Zenuwpezen kwamen ten tonele met een groot streven is om de wereld door mensenogen te zien, volgzaam en braaf te spelen met een verontrustende voorkeur voor afwijkend gedrag.
De kleine hondenmeisjes waren nu aan ’t bratsen en ravotten geslagen zonder al te veel verantwoordelijkheid of zonder nog enige ruimte over te laten aan ons, de arme reuen.
Het werd steeds gekker, nu en dan, plots en uit het niets op hun korte pootjes vooruit razend, compleet en wel, keffend, snoepend van ons beloningszakje, huilbalkend , kraaiend en snotterend tot er ééntje zelfs onverstoord over mij kwam lopen! Een zwart opgewonden zakhondje wiens ledematen met elastiekjes aan haar romp leken te bungelen. Stilaan moet ik al voorbarig bars doen tegen elk aanstormend vrouwelijk geweld.
Nu wil ik niets opdringen, maar soms bloed ik om de lauwe belangstelling of respect die deze teefje voor mij aan de dag leggen.
Zelfs Rasmus die zich stilaan als een kaal geplukte pluchen beer begon te gedragen te gedragen in aanwezigheid van jonge hondjes, was na een paar lelijke verwensingen door een hond met te veel blonde krullen, met een klein hartje afgedropen. Stilaan was niet alleen hij troebel gestemd.
Waarop mijn mens de gênante vraag stelde: ‘Moet Titus hier worden geholpen of moet hij dit zelf oplossen’??
Stilte .. en enkele medelijdende blikken van een paar jongmensen.
Een dergelijke situatie geeft elke zichzelf respecterende reu levensbibber én instant constipatie in de kop.
Zie je waar ik naartoe wil? Ik weet dat er leidersnaturen moeten zijn bij de honden en dat de teefjes daar voor vallen en dat de meerderheid van ons daar niet voor in de wieg gelegd is, da’s een natuurwet. Het is geen schande om tot het voetvolk te behoren en het heeft blijkbaar nooit in ons zaad gelegen om de schoonsten te verbazen.
Enfin..
Gelukkig schoot mijn mens ons ter hulp om onze mannelijk eer te redden door het introduceren van ingewikkelde blokpuzzels die enkel ik tot een goed einde bracht…. nu, op een afstand bewonderd door de teefjes tournee die zich stilaan in stilte begon te ontbinden.
Ja… kleine vriendjes… Ga nu maar gauw weer mensvriendelijke kunstjes verzinnen, terwijl wij ons hier met ernstige zaken gaan bezig houden.
Jaja dames…
Het leven is geen schroothond; het is evenmin een schroothoop.
Ha!
Uw selfmade
Titus
